Jarenlang reed ik bijna iedere werkdag over de A2 – vanaf Maarssen naar Amsterdam. Jarenlang stond ik daar heen en terug in de file – afhankelijk van hoe vroeg ik opstond iets langer of korter. Maar file was er eigenlijk altijd.
Op de terugweg idem dito: file bij de nadering van iedere afslag/oprit. En soms gewoon zo maar. Denk ik.
Vlak voor de uitbreiding naar vijf rijbanen een feit werd, zei ik mijn baan op en werd zelfstandige met een woon-werkverkeer van maximaal een minuut (afhankelijk van hoe snel ik de trap op loop). Daar kunnen geen vijf rijbanen tegen op.
Gisteren ging ik op bezoek bij mijn oude werkgever. Heen zoefde ik comfortabel met 100 en de cruise control naar Amsterdam. Het voelde een beetje vreemd maar wel lekker. Het was gezellig op kantoor, het was heerlijk om even bij te praten met oud-collega’s en ik vond het bijna jammer dat ik er weg was.
Om kwart voor vijf reed ik weg, op weg naar huis. Het eerste stuk geen file maar voor Utrecht was het weer als vanouds remmen, stilstaan en weer doorgaan. Het werd donker, het regende. Op de provinciale weg naar Den Dolder reed iemand voorop weer 60 waar je 80 mag.
En toen wist ik het weer: het is goed zo. WongWorks vanuit de room with a view, telt de vogels, geniet van de eekhoorn en de Suzuki staat stil te genieten op de oprit.