Bessenland

Dinsdag 25 maart 2014 nam ik officieel afscheid van de gemeenteraad van Zeist. Ik mocht nog één keertje achter het spreekgestoelte.

Thuis hadden we een oud prentenboek: Hansje in Bessenland. Het gaat over een jongetje dat zijn moeder wil verrassen met een mandje bessen. Hij wordt betoverd en komt terecht in Bessenland, een voor hem vreemde, wonderlijke en vriendelijke wereld.

Vier jaren geleden kwam ik als een moderne Hansje in het bessenland van de gemeenteraad. Ook ik had goede bedoelingen – ik wilde me kunnen bemoeien met de manier waarop de gemeente zich met onze omgeving bemoeit – zowel qua ruimtelijke inrichting (ik kom tenslotte uit Den Dolder) als qua zorg.
Vol verwondering kwam ik in een omgeving waar inwoners opeens burgers heten, waar woorden als kaders niet bij een schilderij horen, muntjes heel wat meer geld is dan een paar dubbeltjes, een portefeuillehouder over meer dan alleen geld gaat en het seniorenconvent niet hetzelfde is als een bejaardensoos.
Ik leerde over moties vreemd aan de orde van de dag en ergerde mij soms (OK, regelmatig) aan haantjesgedrag.

Hansje keerde uiteindelijk terug uit Bessenland met manden vol bosbessen voor zijn moeder. Ik hou aan mijn vier jaar hier in de gemeenteraad een hele verzameling goede herinneringen over. En dan vooral aan alle leuke, enthousiaste en betrokken mensen die ik heb leren kennen – de raadsleden, fractieassistenten, griffiemedewerkers, wethouders, burgemeester, ambtenaren, gastheren en – vrouwen, de journalisten, de insprekers – kortom de vaste en minder vaste leden van de ‘avondploeg’.

 

Ik wens de blijvers en nieuwkomers in deze raad evenveel plezier en goede herinneringen. Maar vooral wens ik jullie het vermogen om af en toe afstand te nemen van de vaste gewoontes, het jargon en de waan van de dag. Om alles te kunnen bekijken vanuit de optiek van onze klanten: de inwoners, organisaties en bedrijven van Zeist.
Om even te zijn als Hansje in Bessenland.

Ik dank jullie wel en het ga jullie goed.

 

 

@boschdendolder

Vorig jaar kwam ik hem in Den Dolder tegen op straat: enthousiast probeerde ik hem te overtuigen dat stemmen op D66 voor de gemeenteraad een goede keus zou zijn. Hij hoorde mij geamuseerd aan en we kwamen aan de praat over zijn garage – eerst in Bosch en Duin en nu op het vrij  nieuwe bedrijventerrein in Den Dolder Noord, bij de Brede School. We hadden het over het wonen in Bosch en Duin en de ree die hij over een manshoge schutting zag springen.
Het was een leuk gesprek. ook al gaf hij aan dat voor hem de VVD de enige juiste keuze was.

Niet veel later kreeg ik reacties van @boschdendolder op Twitter. Het duurde heel even voor ik de link had gelegd tussen de man op straat en de man op Twitter.
Hij twitterde enthousiast over de VVD en plaagde mij over folders en andere campagnezaken.
Toen ik via Foursquare liet weten waar ik uithing vroeg hij bezorgd of ik niet wist van het gevaar en hij verwees naar een artikel in Elsevier. Toen ik aangaf die niet te hebben lag er prompt een van de volgende dagen een exemplaar in de bus.  Speciaal voor mij gekocht.

Hoewel onze politieke keuzes verschillen geniet ik van zijn enthousiasme. Dan vliegen de retweets van @Boekesteijn, @vvdzeist en @minpres je weer om de oren. De volgende keer komen de foto’s langs van bijzondere auto’s die in onderhoud zijn bij zijn garage. Regelmatig zie ik wie ook gebruik maken van de goede service van Bosch Den Dolder. Of dat zouden moeten doen.

In de lokale krant de Stadspers heeft hij een column. Daarin trekt hij van leer tegen alles wat politiek gezien niet deugt en gaat daarna naadloos over op de dienstverlening van de garage.

Toen ik van de week hier schreef over mijn verbazing over de layout van de Stadspers (en daarbij wil ik benadrukken dat het mijn ‘schuld’ is hoe ik naar de foto’s en titels kijk) mopperde hij via Twitter of één foto niet genoeg was geweest?

Lieve @boschdendolder, we gaan het politiek gezien niet gauw eens worden denk ik. En dat hoeft ook niet. Maar ik zou je niet willen missen.
En ik had het wel gezien hoor, in de Stadspers!

Het C-woord

Democratie ben ik helemaal voor. Verkiezingen: doen! Ik bedoel maar: er zijn zat landen in Afrika waar ze blij zouden zijn met verkiezingen.

Maar een jaar geleden stond ik in de ijzige kou minstens één keer per week buiten op straat voorbijgangers te vertellen wat wij als D66 voor ze konden betekenen in de gemeenteraad van Zeist. En stopte ik in heel Den Dolder Noord onze folder in de bussen.
Nog niet koud (ha, ha) gekozen als raadslid konden we alweer aan de bak voor de landelijke verkiezingen. Wel iets warmer weer maar weer met liefde en enthousiasme op straat folderen en de brievenbussen langs, dit keer Den Dolder Zuid.

De afgelopen maanden stonden we op verschillende plekken wederom op straat: omdat we het belangrijk vinden dat we aanspreekbaar zijn. Maar de laatste weken is het weer folderen voor de campagne. Dit keer voor de Provinciale Staten.

Opgewekt twitterde zaterdag wat mensen dat ze scheurtjes zagen in de coalitie. Wie weet, zeiden ze, misschien wel weer verkiezingen binnenkort.

…..

Ik ben geen fan van de huidige regering, zeker niet van de betrokken gedoogpartij. Maar wéér verkiezingen, wéér campagne? Ik kan het woord niet meer horen.

Mag ik voorlopig weer gewoon mijn werk doen als lokale volksvertegenwoordiger? En daarvoor wil ik best op straat staan. Met een luisterend oor en tijd voor een goed gesprek. Maar zonder folders.

Twitter, toeval en het bordes

Het leuke van Twitter is dat iedereen andere mensen volgt: daardoor is iedere Twitter Timeline (=overzicht van alle twitterberichten) uniek.
Nog leuker is dat je daardoor soms aparte combinaties van berichten krijgt.
Zoals deze:

Eerlijk is eerlijk: ik ben bevooroordeeld maar dit had bijna een foto uit de jaren zestig kunnen zijn. Kabinet babyboomjongens.
Innovatie, elan, vooruitgang – ik moet het nog zien.

Politiek gekraai

Op het televisiescherm staan vier mannen. Ze praten meestal om beurten, regelmatig dóór elkaar maar vooral ook lángs elkaar heen.

Proberen ze elkaar te overtuigen van hun gelijk? Waarschijnlijk niet, ze overtuigd van hun eigen gelijk het het ongelijk van de ander.

Proberen ze zichzelf te overtuigen van hun gelijk? Ik denk het niet: zie hierboven. Ze zijn lijsttrekker, voorman, politiek leider – als ze zelf al niet overtuigd zijn van hun eigen kunnen en gelijk dan zijn het de respectievelijke campagnecommissies wel die hen nog eens extra op een voetstuk zetten.
Haantjes, overtuigd dat hun eigen gekraai het mooiste van de wereld is.

Proberen ze mij als kijker te overtuigen? Waarschijnlijk wel. Zich zeer bewust van de potentiële stemmers in de huiskamers spreken ze over het volk, de hardwerkende Nederlanders, Henk en Ingrid (ik trek me dat nog steeds persoonlijk aan en denk ik iedere keer: voor mij hoeft-ie het niet te doen) en DE kiezer.

Ik ben niet het volk, niet de Ingrid van Wilders, niet DE kiezer maar het effect van het debat van vanavond ( en van vrijdag op Radio 1) is dat ik steeds beter begrijp dat sommige mensen totaal afknappen op de politiek.
Gisteren bij het folderen voor D66 op straat had ik nog een gesprek met een meneer die niets meer te maken wilde hebben met de politiek. Een alternatief had hij ook niet maar het vertrouwen was compleet weg.

Ik wil politici die laten zien dat ze kunnen besturen. Ik wil geen haantjes die elkaar vliegen afvangen, door elkaar heen kukelen en wachten op de rapportcijfers van een filmster, een militair en andere politieke ‘deskundigen’.
Wedden dat ze allemaal vinden dat ze gewonnen hebben?

Mijn stem in ieder geval niet. Maar die hangt dan ook niet af van een TV-programma. Die geef ik op basis van een verkiezingsprogramma en vooral op het vertrouwen dat ik met goed fatsoen het bestuur aan die partij (en niet alleen de lijsttrekker) kan overlaten.

Want volgens mij is dat democratie: ik geef iemand voor vier jaar het vertrouwen en een mandaat om zo goed mogelijk te regeren op basis van de principes en uitgangspunten van die partij.

‘De papieren’

‘De papieren’ staat bij ons thuis al jaren synoniem voor de jaarlijkse verzameling van jaaroverzichten en ander snoepgoed voor de belastingaangifte.
“We moeten nu echt eens aan de slag met de papieren”
“Heb jij nog iets voor de papieren?”
“Het zou wel lekker zijn als we de papieren voor de vakantie rond hebben….”

Maar goed, ook voor het zitting kunnen nemen in de gemeenteraad zijn er papieren nodig. Alle raadsleden kregen een uitnodiging voor het tekenen van de papieren, een telefoontje maakte duidelijk dat ik zelf niets hoefde te doen Behalve mijn handtekening oefenen.
Gisterenavond zat ik dan ook voorafgaand aan het ‘Duidingsdabat’ aan tafel met een keurig mapje voor me.

Ik heb als het goed is getekend voor de keuze voor het afleggen van de eed of gelofte, voor het accepteren van mijn zetel, voor het niet hebben van ongewenste nevenfuncties en financiële belangen en voor mijn integriteit. Allemaal keurig genummerd en in een mapje geordend.

De benoemingsbrief zat er ook bij als kopie. Gedagtekend op vrijdag 5 maart en kennelijk aangetekend verstuurd. Ik heb nog niets ontvangen en later rondvragend bij andere collega’s bleek dat hetzelfde.
De medewerkster van de griffie sprak het vermoeden uit dat ze dan nog wel bij de postkamer zouden kunnen liggen.

Zijn wij thuis dus niet de enigen die ‘de papieren’ voor zich uit schuiven….

Het verschil tussen D66 en PvdA. En een wat zurige CU.

Woensdagavond reden Pieter van der Ploeg en ik langs een aantal borden en plakten met letters een dankjewel aan de kiezers. Dit is het bord naast het gemeentehuis Het Rond.

We waren niet de enige: ook de PvdA plakte een bedankje.

Het verschil: wij bedanken alle kiezers, de PvdA alleen degenen die op hen gestemd hebben.
Het is in ieder geval meer dan de andere partijen.

En ligt het aan mij of klinkt dit berichtje op de CU-site een beetje zuur?

Pieter van Ojen is een jonge kandidaat die op voorkeurstemmen gekozen is – dat is zeker een complimentje waard. Jong en met een ongetwijfeld frisse blik – daar zou de partij blij mee moeten zijn. Ook al is hij van de SGP.

Los zand en 202 keer bedankt!

1. De eerste bijeenkomst van fractie, kandidaten op de lijst en leden: veel geschuif met stoelen om voor iedereen plaats te maken rond de enorme vergadertafel. Een fantastisch resultaat met zeven zetels en de grootste fractie. Maar ook een hele grote verantwoordelijkheid om het waar te maken.

2. Voorkeurstemmen: gisteren was ook het lijstje bekend met alle gekozen raadsleden en het aantal voorkeurstemmen dat iedereen gekregen heeft. Zoals te verwachten zie je de logica van de eerste vrouw op de lijst. Maar ik ben ontzettend trots op mijn 202 voorkeurstemmen!  Vandaag wordt de totale uitslag bekend maar ik ga er vanuit dat Den Dolder en omstreken hier verantwoordelijk voor is…. Bij deze 202 keer bedankt!

3. Ik heb al eerder geschreven over de ‘hanen en hennen’ in de raad – oftewel de verdeling tussen mannen en vrouwen. De voorlopige nieuwe raad (zonder eventueel doorschuiven in verband met wethouders) bestaat uit 25 mannen en 8 vrouwen. Persoonlijk vind ik dat een te scheve verdeling. Gelukkig leveren wij wel 3 van de 8 en daar ben ik trots op.

Van links naar rechts: Koos van Gemeren, Hylke Warners, Marion Huisman, Johan Varkevisser, Jolanta Polomski, Pieter van der Ploeg en ikzelf.

Geen woorden voor…. :-)

Bedankt!
Zenuwachtig.
Speculeren.
Bedankt!
Voorspellen.
Hopen.
Bedankt!
Gezichten bij twitteraars.
Eerste uitslag: 15%.
Bedankt!
Steeds zenuwachtiger.
Jus d’orange.
Bijpraten.
Bedankt!
Volgende uitslag: 20%!
Is het echt waar?
Felicitaties.
Bedankt!
Slag om de arm.
Wachten.
Nog meer wachten.
Bedankt!
Op-1-stembureau-na-uitslag: 20% en de grootste!
Bedankt!

Naar huis, napraten, min of meer slapen, gewone leven, aan het werk.

Alle kiezers: bedankt!

Was getekend,

Ingrid Wong, gemeenteraadslid voor D66 Zeist.

Zeist en de nieuwe media – deel 3

Voor wie het heeft gemist: anderhalve week geleden schreef ik over de kaartenactie van Zeist om jonge kiezers naar de stembus te krijgen. En over hoe half communicatief Nederland hier op reageerde.

Zelf hebben we de kaart niet in de bus gekregen maar bij het folderen afgelopen week zag ik hem wel uitsteken bij een brievenbus van een aanleunwoning in de buurt.

Het goede nieuws is dat de afdeling Communicatie van de Gemeente Zeist van het hele geval wil leren. Vanochtend kreeg ik op het stembureau behalve mijn stembiljet ook een enquete uitgereikt.

Ik werk zelf in de marketing communicatie en weet hoe belangrijk het is om er achter te kunnen komen wat mensen van bepaalde uitingen, bijeenkomsten of producten vinden. Over het algemeen vul ik dan ook braaf alle evaluatieformulieren, vragenlijsten en onderzoeken in die aan mij worden voorgelegd.

Het invullen van deze enquête was wat lastig met het rode stempotlood en een aantal wachtenden achter mij. Sorry Iris, als het niet echt goed te lezen is en de feedback wat minder genuanceerd is. Maar mijn  mening wist je natuurlijk al.

Maar ik bied ook oprecht aan om een keer langs te komen bij jullie op het gemeentehuis en met een kopje thee of koffie erbij eens echt te evalueren. Tenslotte willen we allebei goed communiceren met de burgers.

En dan ga ik nu verder met nagelbijten en duimen voor een goede opkomst en een mooi resultaat voor D66.