Middenin de Olympische verslaggeving dwalen mijn herinneringen terug naar Evert Kroon. Wie? Evert Kroon de waterpolospeler.
Ik heb hem nooit zien zwemmen of spelen maar hij is de enige deelnemer van 1972 die me is bijgebleven. Ik denk tenminste dat het 1972 en München was, zeker weten doe ik het niet. Het is een vorm van deductie, het past bij het beeld wat ik heb van een elfjarige zelf.
Ik ken Evert namelijk van de plakplaatjes die je kon verzamelen, volgens mij bij Albert Heijn. Wij stonden niet achter de dranghekken te zeuren om plaatjes. Nee, wij wachten keurig tot we de zakjes (Waren het zakjes? Ik weet het eigenlijk niet eens) kregen van mijn moeder.
Vol spanning open maken, sorteren en inplakken.
En de enige die mij is bijgebleven is Evert Kroon. Omdat hij opviel met dat rare waterpolomutsje en een gezicht vol sproeten. En omdat ik hem driedubbel had. En niemand hem wilde ruilen.
Zojuist heb ik mij een ongeluk gegoogled om dat plaatje te vinden. Nergens. In Wikipedia staat helemaal geen afbeelding bij zijn naam, alleen dat hij drie keer meegedaan heeft aan de Olympische Spelen. Misschien waren die drie plaatjes van mij wel profetisch. Dan zit er nu ergens een kind met minstens zeven Anky van Grunsven’s.
Wat ik wel kon vinden is dit interview met hem, jaren later, in de Volkskrant.
Aardige man.
Doorzonwoning 