Weggevertje

Geven is minstens zo leuk als ontvangen. Van huis uit weet ik niet beter dan dat het de normaalste zaak van de wereld is om verantwoordelijkheid te nemen, iets voor een ander te doen zonder direct iets terug te verwachten.

Dat doe je voor een ander maar natuurlijk net zo hard voor jezelf, omdat je er een goed gevoel van krijgt. In feite is daarmee iets voor een ander doen ook egoïstisch.

Persoonlijk val ik voor persoonlijke oproepen. Zo betaalde ik een tijd geleden mee aan een project voor fietsen in Zambia. Daarmee kunnen kinderen naar school en kunnen mantelzorgers meer mensen helpen. Een directe oproep van iemand die ik zeer waardeer: om zijn humor, zijn betrokkenheid en zijn niet aflatende inzet om geld in te zamelen voor Livestrong en Bicycle Relief. Vandaag staat op zijn blog een verslag van het bezoek aan Zambia. Eigenlijk was ik die fiets alweer vergeten maar deze foto maakt dat ongedaan.

Ik steun het Utrechts Landschap want die beheren het stukje bos op de hoek. Ik steun de Voedselbank in Zeist omdat @jantjepaasman me heeft overtuigd dat ze zo broodnodig zijn. Ik steun Zabuki Zeist omdat hun enthousiaste tweets maken dat ik weer 10 wil zijn en mee wil doen met leuke experimenten en proefjes. En ik steun @vriendenvanElin in het financiëren van een rolstoelbus. Ik leen geld uit via Kiva.

De laatste weken komen er veel sponsorlopen en -wielrentochten voorbij. Allemaal om geld in te zamelen voor even zoveel prachtige mooie doelen. Het zijn persoonlijke vragen aan mij om geld te geven voor het goede doel. En dat begrijp ik.

Wat ik echter niet begrijp is dat die persoon eerst een inspanning wil leveren voordat ik het geld mag geven. Een rondje hardlopen, de Alpe d’Huez opfietsen, van de ene hoofdstad naar de andere lopen. Ik vind het een omweg.
Zeg nou gewoon tegen mij: “Ik weet een goed doel, ik ben er zelf bij betrokken, ik weet dat het geld goed besteed wordt en dit is het bedrag wat we nodig hebben.” Daar wil ik best aan bijdragen. Ik wil ook best een taart, koekjes, een kop soep of een lot uit een loterij bij je kopen. Dat ik er behalve een goed gevoel ook nog iets tastbaars aan overhou.

Maar wat heb ik eraan dat iemand zich in het zweet gaat lopen of fietsen? Van mij hoeft dat dus helemaal niet. Heel stiekem denk ik dat het geld voor die dure fiets, de reis, de begeleiding, etcetera beter direct naar het goede doel zou kunnen gaan. Of maak ik nou ergens een denkfout?

‘Geven wat ik krijg’

Het is vandaag het begin van de week, van de maand, van een nieuw jaar: zo’n moment waarop je (al is het alleen maar voor jezelf) weer even formuleert wat je zou willen, waar je naar streeft.

Vorig jaar nam ik mij vijf dingen voor en daarvan heb ik er vier gerealiseerd.
De Fairtrade Businessloop is gelopen, zij het met knarsende tanden en een nieuw voornemen om voortaan mijn grote mond te houden tijdens de nieuwjaarsreceptie. Maar het meer bewegen zetten de man en ik wel voort in ons tweewekelijks bezoek aan de sportschool.
De reis naar Argentinië hebben we toch nog even uitgesteld. De tijden zijn ons iets te onzeker om zoveel geld en tijd te investeren in een vakantie. Maar het voornemen blijft op het lijstje staan.
Dit jaar aten we tomaten, peultjes en pastinaken uit eigen tuin. En pepertjes uit eigen vensterbank. Komend jaar concentreren we ons op aardappels en sperziebonen.
Het aantal nieuwe mensen dat ik heb leren kennen is groot. Via Twitter, het Broodfonds, opdrachtgevers. En bovendien kwamen oude bekenden ook opeens weer in beeld. Feest!
En last but not least: het lukt steeds beter om digitaal te werken. De hoeveelheid papier in het gemeentelijke postbakje is geminimaliseeerd. En het bevalt prima, dank u.

En dit jaar? Dit jaar hou ik het simpeler. Vanochtend kwam deze tweet voorbij:

Geven wat ik krijg.
Dat lijkt me een prima motto voor 2012.
Delen wat ik krijg. Aandacht, tijd, geld.
Dat betekent vrijwilligerswerk blijven doen. Meedenken en helpen waar het uitkomt. Blijven microfinancieren via Kiva.
De Voedselbank sponsoren.
En natuurlijk mijn best blijven doen in de gemeenteraad. En WongWorks nog meer vormen naar mijn ideaalbeeld.

Genoeg te doen maar dat geeft energie. En wat ik krijg, geef ik door.

Geld naar Kenia

Het is een goede gewoonte aan het worden: mijn maandelijkse lening via Kiva.

Vaak laat ik de selectie over aan de site maar deze keer heb ik zelf gekozen voor Kenia, het dichtst bij het rampgebied de Hoorn van Afrika, en voor landbouw.
Het werd Raphael Simiyu in Kitale.

Waarom ik een fiets koop in Zambia

Dat kan je zo hebben, dat een bepaald onderwerp regelmatig opduikt in je omgeving.  Voor mij is dat de laatste tijd geld en vertrouwen. Het Broodfonds bijvoorbeeld waar je een groep mensen zo vertrouwd dat je ze geld wild geven als ze ziek zijn. En er net zo hard op vertrouwt dat zij hetzelfde voor jou doen.

Ik geloof ook in ‘forward payment’ of in goed Nederlands ‘wie goed doet, goed ontmoet’. Helpen daar waar het kan zonder direct iets terug verwachten. Daarom doen we niet aan Marktplaats maar geven het liever weg of brengen het naar de Kringloopwinkel. Daarom doe ik hier en daar vrijwilligerswerk.

Er zijn uitschieters in deze wereld: mensen die met kop en schouders boven anderen uitsteken. Ook op het gebied van je inzetten voor anderen.
Voor één vraag ik graag wat extra aandacht: Elden Nelson. Maar beter bekend als Fatty van de FatCyclist.com. Zijn weblog kwam ik bij toeval tegen, al jaren geleden, en ik blijf hem volgen.

De Fat Cyclist gaat over fietsen, vooral over mountainbiken. En ik hou helemaal niet van fietsen. Maar ik houd wel van zijn humor en enthousiasme en dat zijn de twee eigenschappen die hij regelmatig volop inzet om geld in te zamelen voor LiveStrong. Zijn vrouw Susan overleed een paar jaar geleden aan de gevolgen van borstkanker, na jaren lange strijd en pijn.
En ik ben niet de enige die valt voor zijn enthousiasme en humor: regelmatig kan hij acties organiseren waarbij mooie (fiets)prijzen te winnen zijn.

Een mooi voorbeeld is Johan Bruyneel die, in reactie op een open sollicitatie van Fatty voor de wielerploeg van Lance Armstrong, reageerde met een uitdaging.  Je leest er hier alles over. Johan Bruyneel heeft namelijk zelf ook een goed doel: World Bicycle Relief dat fietsen regelt voor kinderen in Zambia zodat ze naar school kunnen.
De uitdaging: zamel genoeg geld in voor 1000 fietsen. En die zijn $134 per stuk.
Na ruim een dag zijn er al meer dan 200 fietsen betaald : ruim $25.000.

Door een artikel van een Amerikaan in Utah, US over een weddenschap met een Belgische ploegleider rijdt er straks mede door mij een kind op de fiets naar school in Zambia.

En dat allemaal omdat ik een wildvreemde vertrouw met mijn geld. Omdat ik er oprecht vertrouwen in heb dat het goed besteed wordt. Omdat het fantastisch moet zijn voor die kinderen in Zambia dat er overal op de wereld mensen zijn die mee willen betalen aan hun toekomst. Zodat ze naar school kunnen en op hun beurt weer iets kunnen betekenen voor anderen.

Meer weten: hier kun je alles lezen. En doe mij en jezelf een plezier en lees ook zijn andere stukjes. Want het allermooiste wat je iemand kan geven is een gulle lach – en doet Fatty regelmatig.

En in juli gaat mijn lening naar Mali

Het wordt een goede gewoonte: iedere maand leen ik $25 dollar uit in microkrediet via Kiva.
Een bedrag waar ik geen boterham minder om eet maar waar in veel landen op de wereld een kleine zelfstandige blij mee is. Het geeft vrouwen en mannen de mogelijkheid om geld te lenen en daarmee zelfstandig hun levensonderhoud te verdienen.
En natuurlijk zal er ongetwijfeld ergens in die geldleenketen weer misbruikers zitten en lang niet iedere lener zal zich kunnen onttrekken aan de cirkel van lenen, aflossen, lenen, aflossen.

Maar wie een beter idee heeft mag het zeggen.

In juli gaat mijn $25 dan ook naar deze dames:

Tussenhupje

Soms loop je samen met iemand op maar is er sprake van een miniem snelheidsverschil. Wil je gelijk op blijven gaan dan moet je even versnellen en vaak kan dat met een tussenhupje. Daarna kan je weer een tijdje voort.

Goede voornemens hebben soms ook een tussenhupje nodig. In dit geval omdat ik iets te enthousiast mijn ING-rekening had opgezegd zonder me te realiseren dat de bijbehorende credit card niet mee doet met de overstapservice. En dat doet ie dus wel. Waardoor ie het niet meer doet, qua betalingen en vooral online is dat lastig.
Maar het is weer helemaal goed gekomen. Na een cirkel-borg-constructie (hij staat borg voor mij en ik weer voor hem) heb ik nu een mooie ASN credit card.

Hoog tijd voor een tussenhupje in de microkredieten!
De lening voor mei gaat naar:

Marie Grace is a 30-year-old Rwandan entrepreneur who owns a general store that sells rice, sugar, and beans. The store has been running for 2.5 years and with the profits she has been able to buy cattle and a piece of land.  Marie Grace is married and runs the store with her husband. Together they have two children that are two years and three months old.
This loan will provide Marie Grace with the capital she needs to continue to buy rice and macrones (pasta) that she sells in the store.  She will use the profits from her business to buy more animals for rearing and increase the stability and quality of life of her family.

En dan meteen maar vast voor juni:

Mohannad is 27 years old and a married man who lives in Nablus with his wife and two children. Mohannad owns a supermarket in Nablus and hopes that with this loan he will be able to buy new products for his store. He hopes that this will bring in more customers, which will have him selling more products, and this should increase his income.

Ik heb nog een ander goed voornemen dat wel een tussenhupje kan gebruiken: trainen voor de Fairtrade Businessloop in Zeist. Die is verschoven van juni naar september. Dat geeft in ieder geval ruimte voor heel wat tussenhupjes!

Een nieuwe maand, een nieuwe kans

Iedere maand voeg ik een nieuw microkrediet toe aan mijn Kiva-portfolio.
Omdat ik het eigenlijk belachelijk goed heb. Omdat ik met een klein beetje geld zelfstandige ondernemers een steuntje in de rug kan geven. Geen bonussen, geen dure kantoren: ik kan geld missen, zij willen het lenen en als het terugbetaald is gaat het naar de volgende. Een echte bank kan er vast niet van bestaan maar ik slaap er goed van.

Mijn lening in april gaat naar Josephine op de Filipijnen. Als je snel bent kan je nog meedoen!

 

Vooruit betalen

Een paar jaar geleden las ik er voor het eerst over op een website: het concept van paying it forward. In feite een Amerikaanse versie van ‘wie goed doet, goed ontmoet’. Je doet iets voor een ander, er op vertrouwend dat als je het zelf nodig hebt er iemand anders ook jou een helpende hand biedt.
Wat het vooral leuk maakte waren de voorbeelden. Bijvoorbeeld in een restaurant ongevraagd en onverwacht bij het afrekenen ook alvast de rekening betalen voor het tafeltje verderop. En je dan verkneukelen op de verraste blik als ze bij het weggaan merken dat er al betaald is. Geld in een envelop bij iemand in de bus stoppen waarvan je weet dat die het goed kan gebruiken.
Het mooie van deze voorbeelden is dat het gaat om het goede gevoel dat je krijgt zonder dat iemand jou persoonlijk dankbaar moet zijn want die weet niet dat het van jou komt.

Maar het concept gaat nog verder. Stel je komt iemand tegen die net geld tekort komt om iets te betalen: een boek, een treinkaartje, een kop koffie. Je staat achter die persoon bij de kassa of het loket en je legt het verschil bij. In ruil daarvoor vraag je alleen maar of iemand dat in de toekomst als hij het zich kan veroorloven het ook voor een ander doet. In feite wordt het een soort lening maar je mag zelf bepalen aan wie je het ‘terugbetaalt’.

Ik vind dat mooi.

Afgelopen week stond ik op het station van Den Dolder te wachten op de trein naar Utrecht. Het zonnetje scheen maar het was wel ijzig koud. Op het bankje zat een jongen met een grote rugzak. Hij vroeg of er in de buurt misschien een Hema of V&D was. Helaas, die hebben we hier niet. Maar wat had hij nodig dan?
Het bleek dat hij ging lopen van station Den Dolder naar Zeist en hij had geen handschoenen bij zich.
In mijn jaszakken voelde ik de stretch gebreide handschoenen. Paars maar wel warm.
Hij was er blij mee. Het leek wel Sinterklaas zei hij.
En zo voelde ik me ook een beetje.

Wie goed doet, goed ontmoet. Paying it forward. Wat maakt het uit: hij warme handen, ik een warm gevoel.

De schoenen van Patrick

Iedere maand leen ik $25 uit via de micokredieten van Kiva. Ik zou kunnen zeggen dat ik als zelfstandige ondernemer andere ondernemers wil helpen. Maar dat is niet zo.
Ik wil als bevoorrecht mens in een bevoorrecht land iemand met respect op weg helpen om economisch onafhankelijk te worden.

Ingeloste beloften

Toegegeven: het zijn vooral beloften die ik mijzelf heb gedaan. Hier en hier.
Het zijn een aantal van mijn goede voornemens. Niet omdat het moest op 1 januari maar omdat het goed is om af en toe weer je koers en doelen vast te stellen.

Wie online voorneemt, moet online verantwoorden.

1. Meedoen met de Fairtrade Businessloop op 16 juni. Of ze het na de champagne nog weten? Sander Jansen (VVD) en Pieter van Ojen (CU/SGP) hebben tijdens de nieuwjaarsborrel toegezegd mee te doen. Renee Tessels van Pro Zeist heeft het in ieder geval al in haar agenda gezet. Ik ben al één keer wezen hardlopen/wandelen. Vermoedelijk zal die frequentie wat opgevoerd moeten worden. Wordt vervolgd dus.

2. Op vakantie naar Argentinië. Met potlood staat het in de agenda: half december tot en met begin januari.

3. Meer eten uit eigen tuin. De plannen voor een moestuintje en kleine kas zijn nog springlevend. Het overleg met de (scharrel)kippen ook.

4. Nog meer leuke mensen ontmoeten. Dat kost geen enkele moeite. Via het werk, de gemeenteraad, Twitter: met grote regelmaat kom ik ze tegen. Dat zetten we dus ook voort.

5. Bomen redden. Als in: meer digitaal en minder papier. In de gemeenteraad is de pilot Digitale Raad nieuw leven ingeblazen en ik heb me opnieuw aangemeld.  We gaan het zien!

6. Ik leen iedere maand $25 uit via http://www.kiva.org. Dat lukt prima. De eerste aflossing is ook al binnen.

7. Dit weblog beter bijhouden. In februari plande ik minimaal 4 nieuwe stukjes per week. Het is vandaag de 28e en mijn 12e stukje deze maand. 4 blogs per week heb ik dus niet gehaald maar ten opzichte van de gemiddeld 5 in de maanden ervoor heeft de stok achter de deur wel geholpen. Ik ga proberen om het vast te houden want het bevalt me wel.

8. De dode berk in de tuin (alleen de stam staat nog)  inrichten als vogelvoederplek. Nu al het top-project van 2011. Iedere dag geniet ik van de vogels en de enkele eekhoorn die op, tegen en onder de berk komen eten. Kauwen, houtduiven, kraaien en tortels. Spreeuwen, merels, kool- en pimpelmeesjes. Roodborstjes, bonte specht, vlaamse gaaien, vinken, boomklevers en -kruipers. De afgelopen week verscheen als klap op de vuurpijl een prachtige goudvink.

En tussendoor werk ik dan nog een beetje.