Toeval?

Dinsdag nam ik afscheid van de gemeenteraad en maakte nog één keer gebruik van mijn spreekrecht. Ik vertelde over Bessenland.

Dat wist niemand, ook Hylke niet die als enige ‘blijver’ officieel afscheid nam van ons als collega’s. Als symbolisch cadeau had hij vier fruitplanten meegenomen. De moeilijkste, de kiwi, viel in goede aarde bij collega Pieter. Hij houdt wel van uitdagingen.
De druif was direct de keuze van Marijke en vervolgens koos Marion voor de framboos.

En ik eindigde met wat absoluut mijn eerste keus zou zijn geweest: deze prachige rode bes. Toeval of een mooie samenloop van omstandigheden?

Jonkheer van Tets krijgt een mooie plek in de voortuin, dan bemoeien in ieder geval de kippen zich niet met het oogsten.

 

Oogsten wat je zaait

Ooit, lang geleden, hadden een vriendin en ik samen een moestuin. Eten uit eigen tuin, dat leek ons wel wat en we schreven ons in voor een volkstuin. Het volgende seizoen kregen we een stuk van tien bij tien meter toegewezen en daar stonden we dan op dat kale lapje grond. Waar moesten we beginnen?

Eerst maar spitten, omkruidvrij maken, paadjes stampen en vakken maken. Bij de buren zag dat er vrij eenvoudig, netjes en overzichtelijk uit. Bij ons is het nooit helemaal egaal geworden, de paadjes waren hobbelig, de bedden liepen schuin weg, helemaal onkruidvrij bleek een illusie en gevoelsmatig werd de tuin steeds groter. Maar goed, we waren beginners. Wat de oude, fulltimevolkstuinmannetjes er zeker niet van weerhield om ongevraagd advies te geven en vooral ook zeer kritisch kijkend tot aan hoofdschuddend langs te lopen.

Tegen de tijd dat om ons heen de plantjes al vrolijk boven de grond stonden waren wij toe aan zaaien.  En dan blijkt zo’n volkstuin nog weer groter dan je al dacht bij het spitten.

Optimistisch werden het rijen sperziebonen en courgettes. Die kan ik me in ieder geval nog herinneren. Ongetwijfeld stonden er ook uien, aardappels en aardbeien. Maar het zijn vooral de sperziebonen en courgettes die me bijstaan vanwege de overvloedige oogst. Emmers en emmers sperziebonen. Een eindeloze hoeveelheid courgettes. Het was plukken, schoonmaken, blancheren en invriezen geblazen.
En weer werd de tuin nog groter dan we dachten. Ook qua wieden trouwens, er kwam geen einde aan.

En waar we stiekem op de hulp van de kinderen hadden gerekend bleek het animo van gemiddeld vierjarigen om mee te werken zeer beperkt.

In mijn herinnering is het ook gebleven bij dat ene seizoen. De Huizer volkstuinmannetjes zal het niet verbaasd hebben, die ‘wichies’ hadden er duidelijk geen verstand van.

Toch bleef het eten uit eigen tuin trekken maar dan wel dichter bij huis en beperkter. Sperziebonen tegen de schutting, aardappelen in de achtertuin of aardbeien in een pot.
Ook hier in de tuin van de doorzonwoning doe ik af en toe een poging hoewel een bosachtige tuin met veel schaduw een flinke uitdaging is. Vorig jaar deden de tomaten het aardig maar de pastinaken bleven in de bovenste vijf centimeter grond hangen. De kapucijners waren heerlijk, de prei kwijnde weg in de  schaduw.

Dit jaar werden het snijbonen tegen de schutting en aardappelen in het stukje tuin. Van beiden verschillende bijzondere soorten. De uitdrukking ‘rare snijboon’ gaat ook op voor onze planten want slechts een kleine selectie heeft echt gered. Maar: verse, rauwe bonen zijn heerlijk!

En vandaag was het aardappeloogst. Edgecote, Mayan Gold: rode, gele en roodgele piepers. Geen gigantische hoeveelheden maar wel zelf gepoot, begieterd en geoogst.

Nog leuker: diezelfde aardappels leverde weer een leuk contact op.  Er waren pootaardappels over en via Twitter kwamen ze terecht bij @loestortike, voor haar vader. We volgen elkaar nu, spraken al eens af en spellen samen Ruzzle.

Wie zaait, die oogst. I love it!

Pragmatisch verbonden

Acht jaar geleden kwam ik in Den Dolder wonen, bij de man met de leuke hond en de doorzonwoning. En vandaag acht jaar geleden gaven wij elkaar in het bijzijn van drie ambtenaren de rechterhand en beloofden plechtig voor elkaar te zorgen. Op zich een zeer serieuze zaak maar de ceremonie was voor ons puur een formaliteit. We kozen dan ook voor geregistreerd partnerschap (trouwen had we allebei al een keer gedaan) en dat leverde toch humoristische formuleringen op als “dan verklaar ik u hierbij tot geregistreerd partners”. Het geregistreerdpartnerboekje hebben we aan ons voorbij laten gaan en de feestelijkheden beperkten we tot een kop koffie bij Figi.

Vandaag wordt in de Tweede Kamer ook besloten over het paal en perk stellen aan de zogenaamde weigerambtenaar. En daar ben ik blij om. Zelf ben ik een gewetensbezwaarde met betrekking tot het zesde couplet van het volkslied. Maar door dat te neuriën in plaats van te zingen volg ik waarschijnlijk niet de wet maar vel ik ook geen enkel moreel oordeel over hen die dat wel uit volle borst meezingen.

Als je als ambtenaar bent aangesteld om twee mensen formeel aan elkaar te binden dan mag je dat wat mij betreft alleen aan de letter van de wet toetsen. Of die twee mensen dat nu doen uit romantische of pragmatische overwegingen, uit volle overtuiging of met twijfel, gelijk of ongelijk in leeftijd, opleiding, achtergrond of geslacht: dat gaat je als ambtenaar niets aan.
Ja, ook dat is een oordeel. Maar ik ben geen ambtenaar en uitvoerder van democratische wetten.
Als je je beroept op principes moet je daar ook de consequenties uit trekken.

Zo, en dan ga ik nu met mijn geregistreerd partner lekker Italiaans eten.

Zoveel te doen, zo weinig tijd

Het schrijven schiet er een beetje in deze dagen. Het is druk: met werk en met de politiek. Veel bijeenkomsten, overleggen, deadlines en bezigheden. Daarom een hogedrukpanversie van de afgelopen week.

De gemeenteraad heeft eindelijk besloten over de spoorwegovergang in Den Dolder. Mijn vertrouwen in het gezond verstand en de politiek is weer gestegen. En dat van een hoop buurtgenoten ook.

We zijn volop bezig met de gemeentelijke begroting en de voorgestelde bezuinigingen. Veel bemoeienis van betrokken inwoners en organisaties en ook dat is goed voor het vertrouwen in datzelfde gezonde verstand en politiek.

Er ligt een mooi plan over hoe Zeist denkt en doet over duurzaamheid. Ook dat gaan we behandelen en moet voorbereid worden.

Qua werk is het Broodfonds nu echt in de maak: het deeg staat te rijzen, de oven komt al op temperatuur. Maar er is nog wel een kneedronde nodig voor er gebakken kan worden….

Het jongste kind is feestelijk 23 geworden. Met mijn auto reden ze naar Soldaat van Oranje. En daardoor mocht ik vrijdag fietsend naar mijn afspraak vlakbij Slot Zeist. Heen regende ik helemaal nat. Terug regende ik nog natter, want het bleek inderdaad nog erger te kunnen.
Maar mijn schoenen zijn echt waterdicht, ik kreeg zo maar voorrang van automobilisten en twee jongens die aan het blad- en daarmee ook aan het waterblazen waren stopten keurig tot ik langs was.

We hebben met de Argentijnse overbuurvrouw plannen gemaakt voor onze vakantie in Argentinië in december/januari. Foto’s gekeken, routes overwogen, ervaringen uitgewisseld: het wordt tijd om te boeken.

En de pepertjes aan de peperplant hebben een einde gemaakt aan alle speculatie over of ze nu groen of rood zijn: ze worden met de dag roder.

Mag ik me even voorstellen: we kennen elkaar

Het is één van de leukste dingen die ik ken: aanschuiven aan tafel bij onbekenden. Maar dan wel onbekenden die het leuk vinden om bekenden van elkaar te worden.
Voor mijn werk heb ik regelmatig in mijn eentje aan een hoteltafeltje zitten ontbijten of dineren, in een zaal vol met alleen etende andere gasten. Vaak met een boek naast het bord of spelend met een telefoon want een beetje in het niks staren is ook zo wat. Het had mij leuk geleken als  hotels en restaurant een soort aanschuiftafel zouden hebben voor iedereen die het leuker vind om gezelschap te eten.
Helaas ben ik zo’n tafel nooit tegengekomen.

Maar het kan wél en zonder ver te reizen. En je hoeft er ook niet alleen voor te zijn. Want Indonesisch restaurant Mooi Zeist organiseert tegenwoordig de Twitterrijsttafel. En voor wie niet van twitteren houdt: dat is geen enkel bezwaar. De naam komt voort uit het eerste initiatief waarbij via Twitter deelnemers zich konden aanmelden en het was meteen een succes.

Gisterenavond schoven wij aan bij nog dertien andere gasten. Sommige kenden we al, maar eigenlijk alleen via Twitter. Een aantal andere gasten twitteren niet of nauwelijks maar kwamen via een andere sociaal netwerk.
Het levert leuke voorstelrondjes op. “Ja, jou herken ik van je foto op Twitter”. “Ik twitter niet maar ga daar vandaag nog mee beginnen.”
Het gezelschap was gemeleerd: een fotograaf, een juriste, een aantal horeca-handelaars, een eigenaar van een reclamebureau, een handelaar in heftrucks. We kwamen onder andere uit Leusden, Houten, Nieuwegein en Zeist. Maar wat we gemeen hebben is dat we het leuk vinden om nieuwe mensen te leren kennen. En we houden wel van Indisch eten natuurlijk.

Tijdens de vanzelfsprekend heerlijke rijsttafel praat iedereen met iedereen, we rouleren en praten door met de nieuwe buurman of buurvrouw. Hier en daar worden kaartjes gewisseld, we gaan met zijn allen op de foto en er wordt druk getwitterd.

Het is na elven als we naar huis rijden. Dat gaan we vast en zeker vaker doen!

(PS bij Mooi Zeist kun je natuurlijk ook ‘gewoon’ eten – de sateh blijft er even lekker door! Volg @mooizeist voor de volgende twitterrijsttafel of bel ze gewoon even.)

Komkommertijd

Tijd voor een komkommer maar dan wel een speciale. Vorig jaar bestelde ik zaden bij Vergeten Groenten, onder andere deze Sikkim komkommer. In het stukje moestuin achter in de tuin is het kennelijk niet geschikt maar de twee plantjes onder de druif doen het uitstekend.
Startend als stekelige augurkjes zien ze er uiteindelijk zo uit. En ze smaken heerlijk.

Er zijn geen woorden voor

Lunchen bij de Librije: dat doe je niet dagelijks. Of wekelijks of maandelijks. We hebben er één keer eerder gegeten, met zijn tweetjes en dat was al weer een jaar of vijf geleden.
Dit keer was het lunch en de kinderen mochten mee.
Het weer was perfect, het eten nog perfecter, de bediening attent en vriendelijk – kortom we hebben genoten.

Neem van mij maar aan dat de smaken fantastisch waren, aan beschrijvingen ga ik me niet wagen.
Daarnaast was ieder gerecht een feest voor het oog.

De kinderen zijn al aan het uitrekenen hoe lang ze moeten sparen om over een tijdje nog eens te gaan.
Hun 49e verjaardag is de streefdatum.
Waarom niet, dat is ons ook gelukt!

Man en vlees en BBQ

De man des huizes is een echte man: hij heeft bij elke klus een reden voor het aanschaffen van een nieuw stuk gereedschap, hij zoekt zich rot maar kan niets vinden en hij houdt van bbq-en. En van vlees.

Die laatste twee laten zich goed combineren met de eerste zodat wij regelmatig lekker eten van de Weber-bbq. Voor ons geen kant en klare pakketjes van de supermarkt of slager. Of ieder voor zich een stokje sateh of een burger op het rooster leggen en zelf in de gaten houden.
Nee, bij ons zorgt de man voor het vlees. En ik moet eerlijk zeggen: dat doet hij uitstekend.

Zaterdag hadden we een familiefeestje en na afloop reden we weg met een afspraak voor een bbq bij ons thuis voor 15 man met chocolademousse toe. Die mousse is namelijk wereldberoemd in de familie, ex aequo met de creme brulee trouwens. Broertje en schoonzus zijn even over uit Dubai en kunnen niet terug zonder zeker te weten dat de chocolademousse nog steeds goed is. En als zij komen, dan natuurlijk hun kinderen ook.  En zusje ook, met kinderen. En mijn kinderen. En dan ook pa en ma. En waar van toepassing de aanhang. En dat maakt 15.

Het was een hele goede aanleiding voor de man des huizes om een droom waar te maken en dit op de bbq te leggen:

Een ribstuk van viereneenhalve kilo.
Ruim een uur verder zag het er zo uit:

Heerlijk mals. Een vorstelijk maal samen met de aardappels uit de oven, sla, stokbrood en zelfgemaakte salieboter.
En natuurlijk de chocolademousse toe.

Bijna alles ging schoon op. Schoonzus leurde met het laatste beetje sla bij haar zoon. “Neem nog een beetje sla, dat vind je toch lekker?” Waarop hij reageerde met: “Ja. Op een búrger.”

En de hond mocht nog wat leuks doen met de botten.

En met de randjes vet. En de jusborden.

Ja, het was voor iedereen een leuke avond.

Toeval? Dacht het niet!

Zaterdagmiddag, Albert Heijn, Den Dolder.
Die mooie, prachtige, supergrote Albert Heijn met gratis karretjes en vriendelijk personeel.
Die Albert Heijn waar de hele regio boodschappen komt doen, in het midden van een klein dorp, met smalle straten en beperkte manoeuvreerruimte.

Maar daar gaat het niet om.

Bij de broodafdeling staan we te dubben bij de stokbroden. Dat krijg je bij zo’n ruime keuze, dan moet je over heel veel aanschaffen nadenken. Een luxeprobleem, daar klagen we dan ook niet over.
Een medewerkster komt langs met grote kar vol gesneden brood om de vakken bij te vullen.
Een brood schuift eraf en valt op de grond.
Ik raap het op, zo ben ik ook wel weer. Mijn oog valt op het etiket. Het is een vloerbrood.
Toeval? Vast niet.

(Wat me herinnert aan de verwarde blik van de aardige jongen van de broodafdeling, een tijdje terug. Ik vroeg om een ongesneden donkerbruin brood. Hij vroeg of ik een heel of een half brood wilde. Ik zei een heel want anders was het toch niet ongesneden? Hij snapte het niet.)

Op een bedje van

Kookprogramma’s scoren goed hier in de doorzonwoning. Met name de man des huizes kan uren kijken naar Masterchef, Herrie in de keuken of Hell’s Kitchen. Amateurs en professionals die keuren, snijden, bakken, blussen, fileren en alle mogelijke andere technieken toepassen. Altijd in iets te weinig tijd en voor een zeer vakkundig en kritisch publiek. Na al het zweten en zwoegen is het tijd om de borden op te maken en hun gerechtjes te presenteren.

Aan het jargon is het niveau te herkennen. Wij scheppen gewoon op ’s avonds en noemen dat een maaltijd.

Niet in de kookprogramma’s. Smaakvol opgemaakte bordjes met gerechtjes worden opgediend en de kok in kwestie mag vertellen wat er gegeten gaat worden. Ook hier weer jargon en veel verkleinwoordjes. Een stukje vlees, met een sausje van, op een bedje van. En bij het proeven missen ze dan een ‘zuurtje’ of een ‘bittertje’.

Affijn, waar je mee omgaat wordt je mee besmet. Wiens programma men kijkt, wiens woord men spreekt.

Vrijdagavond zaten we bij Anak Depok, een uitstekend Indisch restaurant hier in Den Dolder. De rijsttafel werd uitgestald en natuurlijk maak je dan een korte inventarisatie. Dit is sateh, hier zit ei in, dit lijkt me een soort van babi ketjap.
Hé, zegt de zoon, is dit gebakken banaan? Maar wat zit er onder?  O, het is gebakken banaan op een bedje van gehaktbal. Nou, dat is in ieder geval beter dan op een bedje van sla!