Ik kan me nog de tijd heugen dat apparaten beter en interessanter leken als ze groter waren en er meer knopjes op zaten. Voorbeeld: de geluidinstallatie die wij begin jaren tachtig in huis hadden besloeg een hele kast en bestond uit minstens 4 gestapelde apparaten. Met knoppen, schuifjes, lampjes en wijzertjes. Een platenspeler, tuner/versterker, equalizer, dubbel cassettedeck en, volgens de expert hier in huis, was dat nog de pauperversie want als je het echt voor elkaar had stond er ook nog een voorversterker.
Hoe meer, hoe beter. En hoewel er duidelijk een tendens is naar kleiner en eenvoudiger blijft de afdeling audio en tv hier in huis een opeenstapeling van apparaten. Een TV, een kastje van de digitale televisie, een Apple-TV – en allemaal met een eigen afstandsbediening.
En wij vinden onze weg nog wel met al die knopjes ook al is het behelpen.
Maar zondag installeerden we in twee fases digitale televisie van Ziggo bij ‘mijn bejaarde’. Na meer dan een jaar mopperen, bellen, mailen, bellen en brieven zou ze eindelijk weer eens naar Duitsland 3 kunnen kijken. “Want daar hebben ze altijd van die mooie films.” Waarom het twee fases waren vertel ik een andere keer nog wel, ervaringsverhalen met Ziggo zijn zelden kort.
We lieten de bijna negentigjarige achter met een TV, het Ziggo-kastje en twee afstandsbedieningen. Makkelijker konden we het echt niet maken. Van tevoren hadden we nog geoefend: eerst de TV aanzetten, op een zender zetten, dan bij de oude afstandsbediening op dit kleine knopje drukken onder het groene knopje (om de TV op het AV-kanaal te zetten) en dan met de nieuwe afstandsbediening een zender kiezen. En ik drukte haar op het hart dat ze rustig mocht bellen als er iets niet goed ging.
Maandagmiddag belde ze op, ze had al een half uur lang geprobeerd om de TV aan te krijgen maar het lukte niet. Omdat een avond zonder televisie heel lang is als je helemaal alleen bent stapte ik in de auto en reed naar haar toe.
Samen namen we de stappen nog een keer door en ze wist ze allemaal nog. Alleen was dat kleine knopje onder het groene knopje zo klein dat ze het met haar reumatische vingers niet goed ingedrukt kreeg.
We hebben telefoons met hele grote druktoetsen, we hebben mobiele telefoons en tablets met prachtige intuïtieve bediening. Dan moet het toch mogelijk zijn om afstandsbedieningen te ontwerpen die logisch en eenvoudig te gebruiken zijn?
Zoiets als de iPhone? “Ja”, zegt de man, “Daar zijn ze bijvoorbeeld bij Logitech mee bezig. Een afstandsbediening met een touchscreen. En nog steeds al die knopjes .”
Ahrrgg.
Ik zie een gat in de markt voor buiten-de-doos-denkers. Wie o wie ontwerpt er een (afstands)bediening die gemaakt vanuit de beleving van de mensen en niet vanuit de apparaten?
Voor wie dat voor elkaar krijgt zie een Nobelprijs voor de (huiselijke) Vrede in het verschiet.
Doorzonwoning 