Afgelopen weekend zat ik in de trein naar Eindhoven, op weg naar het D66-congres. Het was aardig vol maar dat bleek een reden te hebben. Bij vertrek uit Utrecht klonk de conducteur door de omroepinstallatie: “Het is druk in de trein zoals u merkt. Kennelijk heeft u allemaal besloten om vandaag gebruik te maken van uw kortingskaarten van Albert Heijn, Kruidvat en Blokker.”
Dat verklaarde wel de grote vertegenwoordiging van grijzende echtparen. Ik baalde wel even kennelijk de enige te zijn die de volle prijs had betaald maar stapte daar snel overheen.
De intercomstem ging verder: “Het is belangrijk om te weten dat er eerste klas en tweede klascoupées zijn en u mag alleen in de eerste klas zitten wanneer u daar een kaartje voor heeft. We gaan er een leuke dag van maken.” Persoonlijk zat ik niet te wachten op een soort reisleidster maar de grijze echtparen knikten waarderend. En eerlijk is eerlijk: verder hebben we niets meer gezien of gehoord van de conducteur.
Op het congres zat ik onder andere bij een sessie over en van ondernemers. Veel oude economie nog maar ook vleugjes nieuwe. Over het zoeken van investeerders werd vooral geklaagd over banken maar kwam toch ook even crowdsourcing en crowdfunding ter sprake.
Op de weg terug vond de man aan de andere kant van het gangpad een rode portemonnee op de bank. Hij liet hem aan mij zien en vertelde nadrukkelijk dat hij hem zo zou afgeven aan de conducteur. Er kwamen meer mensen om ons heen zitten. Halverwege de reis werd het duidelijk dat de kans op een conducteur vrij klein was. De man raakte in gesprek met het meisje naast hem, tegenover hem zat een jongen met dopjes in zijn oren naar zijn telefoon te luisteren. Tegenover mij zaten twee oudere dames die waren wezen winkelen in Den Bosch.
De man en het meisje besloten de portemonnee open te maken op zoek naar een naam of telefoonnummer. Ze vonden een naam, de jongen aan de overkant haalde de dopjes uit zijn oren en zocht op zijn telefoon naar de naam op internet en Facebook. Hij vond haar en stuurde een berichtje. Hij legde dat uit aan de vinder. Die snapte het wel maar niet helemaal. De dames tegenover mij ook niet: “Kan dat dan als je iemand niet echt kent en geen vrienden bent?”. Achter mij zaten kennelijk ook twee jongens die bereidwillig uitleg gaven over de instellingen op Facebook. De dames knikten min of meer begrijpend, beetje verbaasd over de mogelijkheden.
Daarna legde het meisje geduldig uit hoe het zat met een OV-chipkaart en de studentenversie ervan.
We naderden Utrecht. “Lopen jullie dan wel even met mij mee naar Gevonden Voorwerpen straks?’ Het meisje knikte, de man keek opgelucht. Blij dat hij niet hoefde te vertellen aan het loket over de actie met Facebook.
En ik was getuige van een ware crowdsourcing actie waarbij kennis en kunde er plekke werd gedeeld om een probleem op te lossen.
Soms is het zo simpel.
Doorzonwoning 