Toeval?

Dinsdag nam ik afscheid van de gemeenteraad en maakte nog één keer gebruik van mijn spreekrecht. Ik vertelde over Bessenland.

Dat wist niemand, ook Hylke niet die als enige ‘blijver’ officieel afscheid nam van ons als collega’s. Als symbolisch cadeau had hij vier fruitplanten meegenomen. De moeilijkste, de kiwi, viel in goede aarde bij collega Pieter. Hij houdt wel van uitdagingen.
De druif was direct de keuze van Marijke en vervolgens koos Marion voor de framboos.

En ik eindigde met wat absoluut mijn eerste keus zou zijn geweest: deze prachige rode bes. Toeval of een mooie samenloop van omstandigheden?

Jonkheer van Tets krijgt een mooie plek in de voortuin, dan bemoeien in ieder geval de kippen zich niet met het oogsten.

 

Wie ben ik?

Gisteren, een verjaarsfeestje, nieuwe mensen en bijna direct gaat het over politiek.
“Weet je wat ik vreemd vind van de WOZ….?”
“O, verkeer? Heb jij ook dat kruispunt daar aangelegd?”
“Bezuinigen? Er kunnen zo een aantal ambtenaren uit!”
“Maar die WOZ, hè? Waarom taxeren ze niet ieder huis apart?”

Toegegeven, het was de verjaardag van een fractiegenoot dus de introductie maakt het wel makkelijk: “Dit is Ingrid, ook van D66 in de gemeenteraad.”

Maar toch. Er gaat veel tijd zitten in het werk voor de gemeenteraad. Maar nog meer tijd besteed ik aan WongWorks, mijn eigen bedrijfje, waar ik mijn brood en beleg mee verdien. Dat doe ik net zo lang als die vermaledijde politiek maar dat is kennelijk niet zo interessant.

En dan heb ik het nog maar niet over al die opmerkingen, te pas en te onpas, over mijn vermeende politieke aspiraties: wanneer word ik wethouder of lid van de Tweede Kamer of zelfs lijsttrekker van D66?
En ik hou helemaal niet van die politieke kant van het raadslidmaatschap. Ik hou van het breed scala aan onderwerpen waar ik kritisch naar mag en moet kijken, van de contacten met ambtenaren, organisaties en individuele inwoners en ondernemers in Zeist. Gelukkig voelen anderen in de fractie zich meer op hun gemak in debatten, coalitieoverleg en tactiek. Ieder zijn eigen sterke punten.
Dus politieke carriere? Niet voor mij.

Maar omdat jullie er niet naar vragen, bij deze: het gaat goed met WongWorks. Leuke vaste klanten en de beslissing om ook een nieuwere kant op te gaan lijkt goed uit te pakken. Morgen zijn er drie klanten voor mijn ZP-consult 3.0 en vorige week was het een vreselijk leuke workshop Macaronimarketing bij Seats2Meet in Amersfoort.
Geen last van de crisis, vernieuwing in wat ik doe en tevreden klanten: ik ben een gelukkig mens. Daar mag je ook best naar vragen, op een verjaardag.

Tussen werk, politiek en privé

We zijn weer begonnen

Het politieke seizoen is weer begonnen – het reces is voorbij. Voorbij gevlogen kun je wel zeggen.
Begonnen met een sessie voor de fractie hebben we ook al weer een informeel overleg (raad en college), fractieoverleg, overleg met belangengroepen en een informatiesessie over verkeer achter de rug. En dat binnen een week.

De hoogtepunten?
Allereerst natuurlijk de terugkeer van David van Ballegooijen (CU) in de Raad: na ernstig ziek geweest te zijn is hij weer van de partij gelukkig.

Voor wat betreft het fractieoverleg maakten we een goede start en waren nu eens een keer niet de laatsten die het pand verlieten. Een grote fractie betekent ook veel meningen 🙂

De belangenverenigingen kwamen uit Den Dolder, Bosch & Duin en Huis ter Heide. Onderwerp zijn de plannen voor het Drieluik Den Dolder waar vanuit de bewoners en andere betrokkenen nogal wat weerstand is. Gelukkig zijn we het wel allemaal eens dat het om veiligheid gaat. Het worden interessante bijeenkomsten in de raad de komende weken!

En dan verkeer. Een onderwerp dat lijkt op voetbal: iedereen heeft er verstand van of in ieder geval een mening over. De belangen zijn anders voor omwonenden, automobilisten, fietsers en voetgangers.
We hebben gesproken over de taken van de gemeente, de manier waarop je burgers bij de plannen en besluitvorming kan betrekken. Over wegbeheerders, voorlichting, drempels, burgerinitiatieven, roerige bijeenkomsten en de onmogelijkheid om het iedereen naar de zin te maken.

Maar de vraag die mij nog steeds bezig houdt is deze: waar ligt de grens voor veiligheid tussen de (gemeentelijke) overheid en de individuele verkeersdeelnemer?
Als we een oversteekplaats voor scholieren zo inrichten dat ze met grote groepen tegelijk over kunnen steken maar ze rijden nog steeds massaal door het rode licht?
Als we de verkeerslichten op een kruising zo maken dat maar één stroom verkeer tegelijk kan rijden: heel veilig maar de wachttijden lopen zo op dat steeds meer mensen via de woonwijk het kruispunt gaan mijden?
Mag een ouder tegen een ambtenaar zeggen dat deze verantwoordelijk is als een kind wordt doodgereden?
Moeten we een hele wijk inrichten met drempels omdat regelmatig dezelfde bewoner van de wijk zijn snelheidsrecord wil verbeteren?

Voor mij is het antwoord een lastige: het is nooit voor iedereen goed. Maar laten we er wel het beste van maken!

Waarover spraken zij? Hondenpoep!

De gemeenteraad behandelt heel veel onderwerpen: van grootschalige bestemmingsplannen tot integratiebeleid, van parkeren tot milieuplan, van sociale dienst tot aan horecabeleid.

Gisteren was de laatst vergadering voor de zomerstop (of zoals dat in de politiek wordt genoemd: reces) en was er een lange agenda. Belangrijke zaken voor Zeist: onder andere woningbouw op de Koppelweg, bijgestelde plannen voor Kerckenbosch, de Voorjaarsnota en de samenvoeging van de Gemeenschappelijke Regeling van de Regionale Sociale Dienst en de Sociale Werkvoorziening.

En de vernieuwde APV – de algemene politieverordening. Een bron van regels en verordening die de leefbaarheid in Zeist ondersteunen. Ze helpen met name de politie bij de handhaving omdat ze op basis van de APV iemand kunnen aanhouden. Omdat diegene met inbrekersgereedschap over straat loopt of met een zogenaamde rooftas. Dan kan voor er schade is ontstaan ingegrepen worden en dat is op zich prettig.

Maar hoe formuleer je dit soort regels nu zo dat je de handhavers voldoende mogelijkheden geeft zonder wat we zo mooi noemen eerzame burgers er de dupe van worden? Want wat is inbrekersgereedschap? Een zaklantaren? Een schroevendraaier? Een creditcard? De toevoeging ‘met kennelijke bedoeling om in te breken’ helpt dan onderscheid te maken tussen de goeien en de kwaden.

En hoe ver moet je gaan met regels en voorschriften?
In de APV stond ook dat hondenbezitters een opruimzakje bij zich moeten hebben als ze met hun hond over straat lopen. Een van gemeentewege (gratis, dat wel) verstrekt zakje.
Het CDA stelde voor om dit te wijzigen in ‘een zakje’.
ProZeist deed een naar mijn mening veel beter voorstel: geef aan dat met een opruimplicht heeft en waarmee maakt niet uit.
“Ja maar”, zeiden de andere partijen (behalve D66),” Dat kan je niet controleren. Een opsporingsambtenaar kan wel vragen naar zo’n zakje maar kan niet controleren of je het echt opruimt. Maar vooruit, opruimen kan ook met een schepje of zo dus dat zetten we dan ook wel in de tekst.”

Dus nu kan er gecontroleerd worden of je de poep van je hond zou kunnen opruimen. Maar niet of je dat ook daadwerkelijk doet.
Er zijn momenten dat ik er trotser op ben om onderdeel te zijn van de gemeenteraad.

Praatjes vullen bezuinigingsgaatjes

Dankzij de banken en de hebberigheid van ons allemaal (wie wilde er nou niet meer rente en rendement) spatte de financieringsbubbel uit elkaar en moeten we nu ook op gemeentelijk niveau flink bezuinigen.

Zeist heeft gelukkig altijd de financiën goed op orde gehad dus valt het relatief mee. Desondanks is zo’n 6 miljoen bezuinigen geen pretje. En ook nog eens structureel dus eenmalig een project schrappen gaat niet helpen helaas.

Nu kun je de ambtenaren aan het werk zetten en plannen laten bedenken waar het dan maar met minder geld toe moet. Maar waarom zou je geen gebruik maken van de kennis, ervaring en kunde van de mensen in ‘het veld’? Die kennen hun vak als geen ander en kunnen het beste vertellen welke keuzes waarom beter of slechter zouden zijn.

Het nadeel? Niemand gaat van de eigen organisatie zeggen dat er eigenlijk te veel geld naar toe gaat. Alle projecten zijn dan zinvol en kunnen eigenlijk niet gemist worden. Laatst kregen we in de gemeenteraad ook een dergelijk rapport: allemaal organisaties die om het hardst verdedigen dat de financiering voor hun projecten heel nuttig en noodzakelijk zijn en dat de negatieve gevolgen van niet voortzetten niet te overzien zijn. Minder geld naar controle schoolverzuim? Levert allemaal voor galg en rad opgroeiende vroegtijdige schoolverlaters op. Minder subsidie voor schoolzwemmen? Dan hoeven we ons niet meer druk te maken over spijbelen want het aantal verdronken kinderen neemt sterk toe.
Vrij vertaald dan.

Dialoog
Daarom vragen we in Zeist ook niet aan iedere organisatie apart wat ze voor ideeën hebben voor de bezuinigingen.
Nee, we vragen ze om mee te doen aan een bezuinigingsdialoog, op initiatief van ‘onze’ D66-wethouder Johan Varkevisser. Dat betekent met zijn allen tegelijk aan tafel (per thema dan) en met elkaar overeenstemming bereiken over wat we willen bereiken in een specifiek werkveld, welke keuzes dat inhoudt en waar er geschoven kan/moet worden met geld om de bezuinigingsdoelstelling te halen.
Er zijn acht groepen en alle voorstellen worden door de wethouders samengevoegd en daarna voorgelegd aan de gemeenteraad. Want die beslist uiteraard. Maar we hebben wel afgesproken dat de voorstellen uit de werkgroepen, die dus zo breed gedragen zijn, worden overgenomen. Tenzij er hele sterke, politieke redenen zijn om er vanaf te wijken. En dan alleen met een hele duidelijke argumentatie en uitleg.

Werkt dat?
Voorlopig wel. Beter zelfs dan menigeen had gedacht of verwacht. De acht groepen tellen samen zo’n 200 deelnemers: vertegenwoordigers van de diverse organisaties maar ook ‘gewone’ betrokken burgers. Met een ambtenaar als Chef de Dossier praten zij over de kerntaken, doelstellingen en waardes van onderwerp. Geen bemoeienis van de politiek of van het ambtelijk apparaat.
Afgelopen donderdag kregen we als raadsleden een presentatie en informatie over het hoe het nu gaat.
Het allerbelangrijkste: de sfeer in de groepen is positief en opbouwend. In het begin moest iedereen wat aan elkaar wennen maar het gaat echt om een gezamenlijke aanpak.
Het proces is op de helft en het moeilijkste gedeelte moet nog komen: het aangeven van de bezuinigingen. Gelukkig gaan alle groepen uit van het principe: minimaal hetzelfde doen met minder geld. Met andere woorden: door meer samenwerking en slimmer organiseren de bezuinigingen compenseren.
De eerste aanzet is er al doordat men, vaak voor het eerst, met collega-organisaties en -betrokkenen aan tafel zit. Er zijn allerlei nieuwe contacten gelegd, netwerken aangehaald en banden versterkt.

Ik zeg: de eerste winst is binnen!

De politiek op straat

Toegegeven: als er in mijn agenda ‘campagne D66’ staat begin ik niet meteen te juichen.
Het is altijd op zaterdag, de dag waar je de rest van de week naar uitkijkt omdat je dan even niets hoeft en moet.

Raar eigenlijk want als zzp-er bepaal je zelf wanneer je wat doet maar het begrip weekend is kennelijk diep ingesleten.

Gisteren stond dat ‘campagne D66’ weer in de agenda en om 11 uur stapte ik op de fiets en peddelde naar Belcourt, het winkelcentrum in hartje Zeist. Op weg naar de verzamelplek (we beginnen altijd met koffie/thee) kwam ik eerst mijn linkerbuurman in de Raad, Pieter van Ojen van de CU/SGP tegen. Ook hij was campagne aan het voeren, niet voor de partij maar voor het bijbehorende boek met een hoofdletter. Pro forma maar welgemeend bood hij mij een foldertje aan – we kennen en respecteren elkaars standpunten maar hij blijft het jammer vinden.
Binnen een paar minuten stond Paul Smink, CDA-raadslid, ook naast ons. Van geloof schoof het gesprek naar politiek naar wijnproeven bij de PvdA want ‘daar worden de echte afspraken gemaakt’. Dan maar geen afspraken want met campagne op straat zit mijn zaterdag politiek gezien wel vol.

Ik haast mij naar het ontmoetingspunt maar loop dan Reyn Schuurman tegen het lijf, de fotograaf van @slotstadnieuws. We praten even bij en dan word ik bijgehaald door D66-collega’s Rob Meijer en Pieter van de Ploeg. Het wordt echt tijd voor koffie!
En Jelke wacht al op ons, het eerste koopje thee al achter de kiezen. We praten wat bij, verzuchten allemaal dat we eigenlijk ander dingen zouden willen doen en praten even bij met Marlies Welschen (CDA) die langskomt met haar dochtertje.

Dan is het tijd voor het opzetten van de partytent, het ophangen van de vlaggen en het aantrekken van de D66-jassen. De flipover staat klaar en de vraag van de dag genoteerd: ‘Waar kunnen/moeten op bezuinigen in Zeist?’.

En dan gaat net als altijd het knopje om: het wordt leuk. We spreken mensen aan, een meisje tekent haar buurt en wat er mooi aan is, we praten over wat er goed is, wat er beter kan. Johan Varkevisser, D66 wethouder, en mede-raadslid Marion Huisman sluiten zich aan. Wouter Catsburg (CU) komt langs, @ReneScheffer (gemeente Zeist) staat op zijn vast plekje buiten H&M te twitteren.

De zon schijnt, mensen zijn vriendelijk, meningen verschillen, leuke ideeën worden geopperd en genoteerd, we krijgen complimenten en sterkte-wensen. We horen optimistische en pessimistische geluiden.
Maar vooral: het is leuk.

Ja, ik weet het: iedere politicus heeft op straat altijd ‘goede gesprekken’. Maar ik vind het heerlijk, die gesprekken met al die verschillende mensen met verschillende meningen en achtergronden. En het is goed.

Volgende maand weer. Op Belcour of ergens anders in Zeist.

Kop en staart

Zo in het midden van de week vallen er met een beetje geluk bij ons de Nieuwsbode en de StadsPers in de bus. Allebei lokale kranten met nieuws, advertenties en een mix van beiden. Die er voor zorgen dat je op de hoogte blijft van wat er in je directe omgeving gebeurt. Nieuwsuur, Zembla, RTL Boulevard, De Telegraaf en de Volkskrant: mooi voor de grote lijnen maar het gaat zelden over je eigen buurt.

Zojuist haalde ik  (want het is het midden van de week en we hebben kennelijk geluk) de StadsPers uit de brievenbus.

En zoals iedere week raak ik bijna op elke pagina in verwarring. De naam StadsPers laat ik dan nog even buiten beschouwing alhoewel het verspreidingsgebied uitermate dorps is.
Nee, het gaat om de opmaak. Op een of andere manier zitten de bedenker van de layout en ik niet op één zichtlijn. Koppen en foto’s trekken op een kennelijk niet bedoelde wijze naar elkaar toe.

Bijvoorbeeld de voorpagina van vandaag, met een foto waarop ik direct een aantal PvdA-collega’s uit de raad herken. Maar die kop? Het kan toch niet waar zijn?

Dievengilde? Bij de PvdA? De rechtse benaming “linkse graaiers” was toch niet zo letterlijk bedoeld?
Ha, gelukkig: het gaat om iets anders:

Volgende pagina.

De jeugd van tegenwoordig toch! Van die lieve, lachende gezichtjes. Maar ondertussen vernielzuchtig de Biltse Duinen redden. Tsk.

Kijk, mijn man des huizes is ook niet zo van de bloemen. Maar om nou te zeggen dat ze de klos zijn, dat gaat wat ver misschien.

Ik kwam mezelf ook tegen. Niet helemaal in het kader van drinkende jeugd. Hoewel iedereen op die foto natuurlijk wel jong van hart is.

Maar we hadden keurig koffie en thee bij de taart.  Zowel in de Dichterswijk als in het Inloophuis.

Meer informatie over deze heerlijke taarten trouwens hier en hier.

Ik verheug me nu al op de volgende editie!

Het C-woord

Democratie ben ik helemaal voor. Verkiezingen: doen! Ik bedoel maar: er zijn zat landen in Afrika waar ze blij zouden zijn met verkiezingen.

Maar een jaar geleden stond ik in de ijzige kou minstens één keer per week buiten op straat voorbijgangers te vertellen wat wij als D66 voor ze konden betekenen in de gemeenteraad van Zeist. En stopte ik in heel Den Dolder Noord onze folder in de bussen.
Nog niet koud (ha, ha) gekozen als raadslid konden we alweer aan de bak voor de landelijke verkiezingen. Wel iets warmer weer maar weer met liefde en enthousiasme op straat folderen en de brievenbussen langs, dit keer Den Dolder Zuid.

De afgelopen maanden stonden we op verschillende plekken wederom op straat: omdat we het belangrijk vinden dat we aanspreekbaar zijn. Maar de laatste weken is het weer folderen voor de campagne. Dit keer voor de Provinciale Staten.

Opgewekt twitterde zaterdag wat mensen dat ze scheurtjes zagen in de coalitie. Wie weet, zeiden ze, misschien wel weer verkiezingen binnenkort.

…..

Ik ben geen fan van de huidige regering, zeker niet van de betrokken gedoogpartij. Maar wéér verkiezingen, wéér campagne? Ik kan het woord niet meer horen.

Mag ik voorlopig weer gewoon mijn werk doen als lokale volksvertegenwoordiger? En daarvoor wil ik best op straat staan. Met een luisterend oor en tijd voor een goed gesprek. Maar zonder folders.

Nieuw geluid in de Raad

Afgelopen dinsdag tijdens de raadsvergadering in Zeist was er een ‘nieuw’ geluid te horen. En dan bedoel ik niet inhoudelijk de discussie over de bezuinigingsdialoog, hoe interessant ook.

Nee, door omstandigheden kwamen een aantal oude rotten niet aan het woord. Onze eigen Marijke was geveld door griep of een ander virus en Frank Dirkse van GroenLinks zat zich thuis op te vreten met een gebroken kuitbeen.

Voor D66 voerde daarom Hylke Warners het woord, voor GroenLinks Ronald Camstra en bij de VVD lag de woordvoering voor dit onderwerp bij Sander Jansen.
En niets ten nadele van de fractievoorzitters, die doen hun werk uitstekend.

Maar toch: ik vond het leuk om eens de anderen uitgebreider te horen. Andere stemmen, andere woordkeuze, andere dynamiek in de vergadering.

Dat zouden we vaker moeten doen.

Het eerste lijstje

Ik ben dol op lijstjes maken – vooral als het druk is helpt het om alles even letterlijk op een rijtje te zetten. Dat geeft overzicht en inzicht.

En ja, je kunt daarna altijd zo lekker wegstrepen als je iets gedaan hebt. Hoewel ik nog niet zo erg ben als de schoonvader van een oud-collega: die zette bovenaan zijn lijstje ‘lijstje maken’ zodat-ie meteen kon beginnen met strepen.

Lijstjes zijn uit en infographics in volgens De Recensiekoning. Jammer dan. Want hier zijn mijn goede voornemens voor 2011.

1. Meedoen met de Fairtrade Businessloop op 16 juni. Grote voordeel: het is een stok achter de deur om nu eens serieus meer te gaan bewegen. En juni is ver genoeg weg om nu nog geen echte zorgen te maken. Nadeel: ik heb geen idee hoe groot de afstand is en de organisatie kennelijk ook niet. En bovendien heb ik al een soort van weddenschap met Sander Jansen (VVD) en Pieter van Ojen (CU/SGP) waarbij de inzet nog niet vastligt maar het zeker om de eer zal gaan. Qua onderhandeling heb ik ingezet op de dubbele afstand voor hen – ze zijn tenslotte ook half zo oud als ik.

2. Op vakantie naar Argentinië. Al jaren proberen we een lange vakantie te plannen in dit prachtige land. Een Amerikaanse werkgever (waar twee dagen vrij al gezien werd als een vakantie, laat staan 4 weken) en ander pragmatische redenen zaten dat steeds in de weg. Nu zetten we in op half december vertrekken en half januari weer terugkomen. IJs, weder en economie dienende natuurlijk.

3. Meer eten uit eigen tuin. Dat betekent creatief omgaan met de beschikbare stukken grond, vroeg beginnen met plannen en vooral bijtijds beginnen met uitvoeren. En een goed gesprek hebben met de haan en kippen over taakverdeling en de verdeling van de oogst.

4. Nog meer leuke mensen ontmoeten. Op en via Twitter, via de gemeenteraad, de netwerkbijeenkomsten, cursussen, LinkedIn en via via. Het afgelopen jaar heeft wat dat betreft gebracht waar ik op gehoopt had: ik voel me nog meer thuis en geworteld in Den Dolder en zelfs in Zeist. Voorlopig geniet ik van het in, om en vanuit huis werken. Waar ik de vorige nieuwjaarsreceptie veel mensen voor het eerst tegen kwam, was het dit jaar een feest van herkenning.

5. Bomen redden. Indirect dan want het moet toch lukken om met de gemeenteraad veel papierarmer te gaan werken. Digitaal wordt de regel, geprint de uitzondering. iPad, netbook, laptop, eReader , geprint – laat iedereen zelf kiezen en betalen van de raadsvergoeding. Het gaat niet zo snel als ik had gehoopt toen ik in maart het gemeentehuis binnen stapte maar dit jaar moet de sprong voorwaarts zeker gaan komen. De voorbereidingen in de gemeentelijke organisatie zijn ver genoeg.