Hekjes

Een vijver in een nieuwbouwwijk: moet daar een hekje om? Kennelijk van sommige ouders wel hoorde ik laatst.
Op de fiets met een helm op. Speeltuintjes met rubbertegels. Plastic scheppen. Kant en klare speeltenten.

Als ik dat soort verhalen hoor dan denk ik aan vroeger en hoe ik speelde in de bouw achter ons huis. In het zand vol spijkers, klimmen op steigers, voorzichtig lopend over vloeren met gaten erin. Er stond geen hek om, we maakten niets stuk en namen niets mee. (Nou ja, daar werden we mee teruggestuurd. Spijkers zoeken mocht maar als er nog een doosje omheen zat ging dat mijn ouders te ver. Desondanks vermoed ik dat mijn vader zo’n 45 jaar na dato nog steeds spijkers in de garage heeft liggen die wij sprokkelden in de bouw.)

We bouwden hutten op zolder van wasrekken en oude gordijnen. Organiseerden wedstrijden op de step. Rosten rond met een oude wandelwagen. Zochten scherven van plantenpotten om mee te krijten op straat.

Aan de overkant van de straat begonnen de weilanden. Met overal sloten en slootjes. We visten erin, we plukten bloemen, sprongen over het water, klommen over het sluisje en dat eindigde hooguit in een stinkend nat pak.

Ik fietste als zesjarige alleen naar school en stak daarbij een voor die tijd drukke weg over.
Iets ouder ging ik alleen naar zwemles, naar gymnastiek, naar korfbal, hockey en blokfluitles. Ik kan me niet heugen dat mijn ouders meegingen, behalve bij de incidentele uitvoering.

En ik overleefde. Zonder blijvende schade maar wel met heel veel leuke herinneringen.