De tijd vliegt

Schrijven is een groot deel van mijn werk en gelukkig vind ik mijn werk leuk. Schrijven voor dit blog is nog leuker omdat ik zelf kan bedenken waar het over gaat. Maar opeens is er bijna een jaar voorbij zonder bloggen. Nu ligt daar vast niemand van wakker hoewel heel af en toe wel iemand zegt de stukjes te missen.

De ideeën zijn er wel. Nog bijna dagelijks zie of hoor ik dingen die me verbazen, laten glimlachen of boven op de kast jagen. Over sommige dingen die mij bezig houden kan ik niet schrijven: omdat het andere personen raakt of te persoonlijk wordt. Het moet natuurlijk wel leuk blijven 😉

Als je iets iedere dag uitstelt ben je zo vele maanden verder, dat blijkt maar weer, Geen beter moment om de draad weer op te pakken dan vandaag, dan is er morgen weer tijd voor een volgend stukje. Of overmorgen. Of volgende week.

Moeder

Het is vandaag moederdag en ik heb wat goed te maken met de mijne (hoi, mam!). Gisteren pakte Zeska iets te gretig een hondenkoekje aan en nam en passant bijna een vingertop mee. Huisartsenpost, eerste hulp – gelukkig niets gebroken, geen hechtingen nodig maar wel een mitella en paracetamol. Mijn keurig nette moeder loopt dus nu even permanent met haar middelvinger omhoog. Wat de man des huizes dan weer zeer kan waarderen.

Al bijna 56 jaar is zij mijn moeder. En volgens mij bevalt ons dat allebei goed. Natuurlijk is mijn opvoeding het resultaat van twee ouders maar ik ben  wel van de generatie waar vooral de moeder de veilige thuisbasis vormde en de vader dat aanvulde met de leuke dingen zoals spelletjes, stoeien en buiten spelen.

Mijn moeder las voor, heel veel voor. Gouden boekjes en vooral Annie M.G. Schmidt. Iedere vakantie ging er nieuw boekje mee. Het gedeukte fluitketeltje bijvoorbeeld met de Spree met foeten en de Regenworm uit Sneek. “Luister nooit naar wat je moeder zegt, dan komt het allemaal terecht!”

Zelf las ze ook veel. Mijn liefde voor lezen en de bibliotheek komt dan ook ongetwijfeld van haar. Er lagen altijd wel twee of drie biebboeken naast haar stoel. Konsalik bijvoorbeeld.

Dingen zelf maken, dat komt ook van haar. Verjaarstaarten natuurlijk. Appelmoes. Kleren. Geborduurde kerstkaarten. Mijn indianenjurk voor mijn vijfde verjaardag.  Zelf schilderen en behangen. Ze begon met dat soort wonderbehang, dat je door een bak met water moest halen en dan meteen kon opplakken maar later ook met lijm en borstel. De achtertuin van onze kersverse nieuwbouwwoning spitte ze persoonlijk om, zaaide het in met graszaad en liep met plankjes onder de klompen alles netjes plat. Want zo stond het in de boekjes.

Boekjes speelden trouwens ook een grote rol op onze kampeervakanties. De langwerpige ANWB-gids was thuis al uitgeplozen en onderweg las zij voor wat we langs de weg zagen. Mijn vader reed, mijn moeder bepaalde de route. Prima combi.

Toen mijn broer naar school ging pakte ze haar oude werk weer op en ging gymles geven aan basisscholen via de gemeente. Eén dag in de week maar toch hadden we nu een werkende moeder, iets dat redelijk ongewoon was. Zo kwam ze ook terecht bij de Montessorischool in het dorp en dat bleek een prima match. Het systeem bleek prima te passen bij mijn broertje en mij en we stapten over.
Op de Montessorischool gingen ieder jaar alle klassen op kamp naar Epe en daar moest natuurlijk ook gekookt worden. Op de foto hieronder staat in het midden nog oma Rol maar na een paar jaar nam mijn moeder het voor een aantal kampen over. Haar kapucijnertafel met gehaktballetjes is nog steeds beroemd.
Het betekende wel dat ze af en toe een paar dagen van huis was. Wat in de buurt nog bezorgde vragen opriep of mijn vader en wij kinderen (al op de middelbare school) het wel konden redden zonder haar?

Behalve de kampen ontfermde zij zich ook over de schoolbibliotheek: inkopen doen, coderen, plastificeren en vooral ook uitlenen. Met 50 jaar stopte ze met lesgeven maar de de schoolbieb heeft ze nog lang volgehouden.

En zonder mijn moeder geen dieren. Allereerst kwam Japie, de Vlaamse reus bij ons wonen. Daarna volgde Dinky, de foxterriër. Er volgden nog wandelende takken, Hammie de hamster, Mickey de parkiet en verschillende generaties woestijnratjes in een terrarium met zand. Officieel van mij en mijn broer maar ze hadden een stuk korter geleefd zonder haar backup.

De constante factor waren vooral de honden. Dinky kreeg gezelschap van Shuffle, een Kerry Blue Terrier. Daarmee begon de gang naar de hondenclub en mijn moeder is er eigenlijk nooit meer weggegaan. Iedere hond ging op cursus, van gehoorzaamheid tot behendigheid. Nog steeds trouwens, inclusief bardiensten. Want eenmaal twee honden gewend is eentje eigenlijk te weinig. Zo kwam eerst Guinness (Softcoated Wheaton Terrier) en daarna Zhari, Yucka en uiteindelijk Tisha (Tibetaanse terriers).

En 

Vakantie betekent kamperen, nog steeds. De tent werd iets groter en later een vouwwagen maar nog steeds trekken ze er samen op uit. Alleen nog in Nederland en met de honden. Mijn suggestie dat het misschien eens tijd wordt voor een huisje wordt geduldig aangehoord en daarna wordt de kar weer gevuld en trekken ze naar het oosten.

Mijn moeder, die ons leerde met geld om te gaan en ons op het hart drukte altijd op eigen benen te kunnen staan.
Mijn moeder, die met liefde altijd op de kleinkinderen wilde passen en dan bij mij thuis kwam. Waar ik de strijkwas niet voor hoefde te verstoppen omdat ze die alleen deed als ze er zin in had. Waar een onverwacht ziek kind altijd terecht kon (‘schuif maar onder de deur door’).
Mijn moeder, die ongelooflijk trouw is aan vriendinnen en kennissen en ze blijft bezoeken. Die voor iedereen die op vakantie gaat haar speciale notenkruidcake klaar heeft staan of een blik zelf gebakken koekjes. Die denkt aan de verjaardag van onze hond en aan de trouwdag die we niet vieren.
Mijn moeder, die niet zeurt. Ook al moet ze met een geopereerd oog rechtop slapen met haar hoofd voorover. Of met een rechtermiddelvinger in een mitella omdat onze hond haar gebeten heeft.
Mijn moeder, die nog iedere week een uur aerobics staat te doen.
Mijn moeder, die gedichten uit haar hoofd kent en kan sinterklaasrijmen als de beste.
Mijn moeder die altijd zegt dat ze trots is op haar kinderen en kleinkinderen.
Nou, mam, dat ben ik ook op jou!

Koffie-astrologie

Het mooie van zelfstandig ondernemer zijn is het netwerken want dat kan je goed combineren met de lunch of koffie.

Of beide, zoals vandaag bij De Koffietafel. Ik was er net iets eerder dan mijn afspraak en maakte dankbaar gebruik van het toilet. Daar hing op de muur dit bord:

Vastgelegd in twee foto’s want ik wilde eerst de zwarte-koffie-drinker onthouden maar bedacht daarna dat ik ook vaak cappuccino kies. En samenwoon met een espresso-drinker. En ik luister nog niet genoeg naar muziek om het allemaal te kunnen onthouden.

Het was een lekkere en gezellige lunch. We bestelden, praatten, lunchten, praatten nog meer en besloten om met koffie af te sluiten.
En eigenlijk durfde ik alleen nog maar een zwarte koffie te bestellen. Mijn mede-lunchster bestelde een Latte en daarna liet ik deze foto’s zien. Ze moest heel hard lachen en bleef bij haar keuze. Dus dat besluiteloos klopt in ieder geval niet. Volgende keer weer cappuccino.

Zelfstandige klussers

Het is eindelijk zover: we hebben officieel de sleutel van het stationsgebouw. En nee, ook na een vooroplevering en een oplevering is nog niet alles zoals het wezen moet maar we kunnen nu eindelijk zelf aan de slag voor DenDolderCS.

En er is nog heel veel te doen: alle elektra- en internetbekabeling, inclusief stekkerdozen, routers en lichtpunten, een keukentje en vooral heel veel schoonmaak-, schuur- en schilderwerk.
De charme van het gebouw zit in de vele ramen maar door horen ook veel kozijnen bij. Het schilderwerk daarvoor valt mee – dat is vooral hier en daar wat bijwerken.

Het meeste werk zit in het plafond: een systeemplafond van meer dan honderd jaar oud. Eén groot houten raamwerk dat toch echt schoongemaakt, geschuurd, weer schoongemaakt en dan geschilderd moet worden. Maar ook de keuken (scheve muren, elektra en water moet nog aangelegd worden) is een pittige klus. En daarnaast is het schilderen van deuren, houtwerk en muren altijd weer meer werk dan je denkt.

Maar we zijn een vereniging met veel zelfstandig ondernemers en dat werkt wel heel prettig. Taken zijn in een vloek en een zucht verdeeld, ieder houdt de vaart erin en helpt elkaar waar nodig.

Intussen weet ik zelf wel weer dat mijn spieren minder gewend zijn dan mijn hoofd denkt. Een dag IKEA-kastjes schroeven levert licht verzuurde armen op en mijn voeten en benen melden overbelaste  spieren waarvan ik niet eens wist dat ik ze had.

Is klussen toch weer goed voor je zelfkennis.

Van ‘to do’ naar doebiedoebiedoe

Het zijn van de uitnodigingen waar je altijd extra over na moet denken: midden op de dag iets sociaals en met netwerken. De ‘ja, maar’s schieten door het hoofd. Ja, maar de hond moet dan uit. Ja, maar mijn to-do-lijstje is nog zo lang. Ja, maar wat levert het me nu eigenlijk op?

Maar de hond kan best wat langer wachten, het to-do-lijstje is nooit leeg en iedere activiteit levert altijd iets op voor een positivist als ik.

Dus ging ik gisteren naar een lunchconcert, aangeboden door Samen voor Zeist en het Zeister Mannenkoor. Extra bonus: de locatie was Abrona en daar wonen en werken veel leuke mensen en bovendien kwam professor Erik Scherder vertellen over muziek, hersenen en jong blijven.

Foto van Mel Boas, www.zeistinbeeld.nl 

Om een lang, boeiend en enthousiast verhaal kort te maken: muziek is goed voor je hersenen. Het houdt je witte stof, de verbindingen, fris en helpt bij het fit houden van de frontale cortex. En dat scheelt in dementieverschijnselen. Muziek stimuleert ook nog eens je empathisch vermogen.

Muziek luisteren is goed (je eigen smaak vooral), muziek maken is nog beter en het als je er ook nog bij beweegt dan scoor je bonuspunten. Oh, en vooral ook regelmatig nieuwe dingen doen en uitdagingen zoeken voor je hersens. Je hersenen staan trouwens nooit stil, ook niet als je lekker een uur achterover hangt en naar buiten kijkt. Vanuit die vrije stand komt je brein op de meest fantastische ideeën.

Mijn hoofd zit altijd wel vol met flarden muziek en liedjes, daar klink het ook altijd zuiver. Buiten mijn hoofd is een ander verhaal helaas. Nou maar hopen dat binnenmuziekjes ook tellen voor de bonus.

 

Rolmodel

Als lid van de Utrechtse Communicatie Kring kan ik kiezen uit allerlei leuke, leerzame avonden. En vorige week draaide het allemaal om LEGO en LEGO Serious Play. En serieus is het systeem op zich zeker met keurig opgeleide Facilitators en zelfs de enige Nederlandse LEGO Master.

Maar hé: een avond spelen met LEGO-blokjes, wie wordt daar nou niet blij van? Met groepjes om een tafel, je ideeën bouwen met LEGO en aan de hand daarvan je verhaal vertellen. De fictieve opdracht draaide om het imago van de NS maar in de praktijk waren we vooral druk met leuke dingen maken en daar een verhaal bij verzinnen. Nu staat er normaal gesproken wel minstens een dag voor zo’n LEGO-sessie en hadden wij maar anderhalf uur.

Een warmdraaiopdracht (na: bouw een stevige toren) was het verbeelden van een leerkracht van de lagere of middelbare school die veel indruk had gemaakt. Ik ging voor meneer Rijxman, mijn leraar geschiedenis. Hieronder zit hij achter zijn bureau naast het schoolbord en de kast vol boeken.

Naast mij kwam het verhaal van de onderwijzer die verhalen vertelde aan het eind van de dag, de mentor op het conservatorium en docent kunstgeschiedenis.
En terwijl ik luisterde naar de verhalen viel mij opeens op dat het allemaal mannelijke leerkrachten waren die zo’n indruk hadden achtergelaten.

Bij de borrel na afloop vroeg ik eens rond bij andere groepen. Ook daar waren er alleen maar verhalen over mannelijke docenten of leerkrachten. Geen juffen, geen docentes. En we waren er allemaal even verbaasd over.
En normaal gesproken kan ik daar wel een verhaal, een uitleg over verzinnen. Maar zelfs met LEGO lukt met het nu niet.

Oud

Onlangs wilde ik oversteken, keek keurig links en rechts, zag in de verte een fietser, stak over en schrok me rot omdat die fietser rakelings en met een rotvaart geruisloos achter mij voorbij kwam. Waarschijnlijk met zo’n trapondersteuning.
Mijn ervaring met het inschatten van afstand en snelheid van fietsers is in één klap niet meer betrouwbaar.

“Je wordt oud”, constateerde de man des huizes toen ik het vertelde. En inderdaad, zo moeten de generaties boven mij zich ook allemaal al eens gevoeld hebben. Mijn vader had een dergelijke ervaring toen hij overstapte van een Renault 6 naar een Renault 5: de motor klonk veel zachter en hij reed dan ook regelmatig veel te hard. Geluid en snelheid moesten opnieuw gematcht.

Nokia brengt het model 3310 weer op de markt. “Waarom?”, vroeg ik aan de man die bij ons tenslotte degene is die echt verstand heeft van alles wat een stekker nodig heeft. “Wekenlang standby, urenlang kunnen bellen en dat op één keer opladen.” Ik zei dat ik me wel voor kon stellen dat sommige mensen een stapje terug willen doen van altijd en overal online en bereikbaar zijn en dat terug naar alleen bellen dan aantrekkelijk is.
“Mwah”, zei hij. “Wie belt er nou nog tegenwoordig?”
Email schijnt ook al op zijn retour te zijn trouwens.
De muziek-CD die ik laatst van iemand kreeg kan hier in huis niet eens meer gespeeld worden.

En ondanks het feit dat ik gisteren nog een podcast luisterde, vanochtend via Twitter door de wereld weer werd bijgepraat en via Instagram meegeniet van de mooist lentefoto’s – ondank dat allemaal voel ik mij toch af en toe stiekem een beetje oud. Heel eventjes.

 

2017

2016 was het jaar dat veel ellende die anders ver van ons bed gebeurt een stuk dichterbij kwam. Vluchtelingen uit Syrie, aanslagen in België en Duitsland en nare debatten over zwarte piet, moslims en pakweg iedereen met een kleurtje.

2016 was ook het jaar dat er bijna meer vrijwilligers waren dan vluchtelingen in de noodopvang. Een positief geluid dat een stuk minder herrie maakt en aandacht trekt van journaals dan de rot-op-naar-je -eigen-land-roepers.
2016 was ook het jaar dat we opnieuw moeten constateren dat het alweer veiliger, gezonder en voorspoediger met ons gaat. In Nederland en in de wereld. Minder honger, minder terreurdoden in Europa, we worden ouder, de armoede wordt minder. Het gaat dus goed. Kan het beter? Altijd. Maar slecht is het niet. Echt niet.

2016 was het jaar dat ‘mijn zorgbejaarde’ eindelijk de overstap wilde en kon maken naar het verzorgingstehuis. Qua verzorging een warm bad en er zijn heel wat zorgen van haar en mijn schouders afgevallen.

2016 was het jaar dat er echt schot kwam in het project DenDolderCS en de flexwerkplek in het oude stationsgebouwtje midden op het perron echt dichterbij komt. Ondanks contracten van tientallen pagina’s en schuivende afspraken. En dankzij lokale mede-ondernemers die er veel enthousiasme, tijd en energie in steken.

2016 was ook het jaar van de puppies: negen stuks werden er geboren op 28 november, het begin van twee maanden feest en genieten.

En 2017?
Dat wordt het jaar van de opening van DenDolderCS, van leuke werkprojecten, van puppies die de deur uitgaan, van blijven genieten van de doorzonwoning, de tuin en de omgeving. Van het inzetten voor al die leuke vrijwilligersorganisaties in de buurt en nieuwe ideeën bedenken en uitvoeren>

En 2017 wordt vooral het jaar van de positieve toon ook al zijn we het niet eens, van aardig met elkaar praten ook al zijn we het niet eens, van je willen en kunnen verplaatsen in de positie van de ander ook al zijn we het niet eens.

Want ook in 2017 mag je zeggen wat je wil maar kan het geen kwaad daar eerst eens over na te denken. En als je het dan toch nog wil: formuleer het dan met respect en humor.

Iedereen kan borden maken. Toch?

Hoera! Het beloofde fietstunneltje onder het spoor door wordt eindelijk aangelegd. Daar zijn we in de buurt blij mee natuurlijk. Zelfs nog toen we hoorden dat de straat verderop een jaar lang wordt afgesloten vanwege de bouw. Ach, want wat is tenslotte een jaar als er tussen plan en uitvoering al zo’n tien jaar zit?

Geen afsluiting zonder omleiding. En geen omleiding zonder borden. Gele borden, gemaakt met plakletters. Ineens krijg ik dan visioenen van zelfgemaakte posters op school met van die wrijfletters. Een enorme uitdaging voor wie van recht, netjes en regelmatige spatiëring houdt.
Dat geldt ook voor de omleidingsborden. Want die ‘g’ onderaan intrigeert en irriteert mij mateloos.

Daarnaast is stratenkennis en kunnen spellen niet direct een functie-eis voor omleidingsbordenbeplakker. De Dolderweg moet toch echt Dolderseweg zijn.

En wij wonen nog altijd op de Hezer Enghweg, niet Enchweg.
Nu we het er toch over hebben: die spatie achter het haakje mag gewoon weg, hoor.
Dat geldt ook voor ‘kunnen omrijden’ en ‘te bereiken’. En van ‘om’ vervangen door ‘naar’. Hoef je ook niet af te stappen om het hele bord te kunnen lezen voor je weet wat de bedoeling is.

Zo zie je maar; ook het maken van omleidingsborden is een vak. We moeten hier zeker een jaar mee doen, dan mag het toch wel kloppen?

Je zou er bij moeten zijn (en dat kan)

Bijna drie weken oud zijn ze nu. Per dag worden ze nog leuker en meer hond. Van de blinde molletjes in week 1 naar de marmotten van week 2 en nu zijn het toch echt hondje aan het worden.

De eerste stappen zijn gezet en langzaam stiefelen ze door de puppyren. Het kleed is om op te slapen en daarbuiten wordt  geplast en gepoept. Nou ja, ook dat is een leerproces.
Dus zodra ze wakker worden staan we klaar met de mop en keukenrol.

Het geluid is ook al harder. Onrust en ongenoegen worden omgezet in gepiep, gejengel en geloei. Eten blijft bovenaan hun lijstje staan en we voeren ze bij met flesjes melk. Daarvoor komen ze zelf in de rij staan en kruipen op schoot. De tandjes komen door en dat is voor moeder Zeska des te meer reden om het voeden af te bouwen. Los daarvan is is het al heroïsch dat ze drie weken lang die negen uitzuigers heeft weten zoet te houden.

Ze groeien gestaag  qua gewicht zitten ze pakweg tussen de 1 en 1,5 kilo. De oogjes zijn open en ook de oren zitten niet meer dicht. De neusjes doen het prima.
Regelmatig pakken we een pup op schoot om te wennen en sinds gisteren mogen ze ook een rondje door de huiskamer.

Bijna alle nieuwe eigenaren zijn al langs geweest en de voorkeuren worden duidelijk. We wachten nog een week of zo hoe ze zich verder ontwikkelen en dan worden de kleuren definitief namen. De kennismakingen waren heel positief: ze krijgen allemaal prima huizen met eigenaren die zich verheugen op een actieve hond waar ze lekker mee het bos in kunnen. Eentje gaat zelfs boswachtershond worden: mooier kan een hondenleven niet zijn toch?

Het is dus veel visite de laatste tijd en dat is logisch. Maar ook virtueel hebben we de hele dag bezoek: met een oude iPhone zijn de puppen (bij daglicht) live te zien via meerhuisje.nl/blog.
Puppyvisite 2.0!

Daar zit geen geluid bij (we houden toch best wel van onze privacy) en daarom dit voorbeeldje van wakker wordende puppies. Het beeld is wat donker maar het geluid helder….