Klavertje

Wij zijn een familie van cremeren maar sinds kort zijn er twee dierbaren die gekozen hebben voor begraven. Over het graf van mijn schoonmoeder gaan gelukkig haar eigen kinderen maar voor het graf op het Stille Hofje van ‘mijn bejaarde’ voel ik mij verantwoordelijk.

Gisteren was een mooie dag om even langs te gaan, tenslotte was mijn zondagochtend jarenlang voor haar gereserveerd en die gewoonte slijt maar langzaam. Bovendien moet er nog iets met een steen en wat is verder nog nodig om het er verzorgd uit te laten zien zonder dat het onderhoud een nieuwe verplichting wordt?

Met dat idee sta ik daar, te kijken naar het kale zand met aan haar voeteneind het keurige tijdelijke bordje met haar naam, geboortedatum en sterfdatum. Service van het Stille Hofje. Ik ga er even bij zitten, haal herinneringen op aan onze gesprekken.

Zittend kijk ik onder het tijdelijk bordje door en zie opeens iets groens in het zand. Het zal toch niet? Maar het is wel zo: het klavertje heeft de overgang van binnen- naar buitenplant overleefd en staat er fris en groen bij. Er zitten zelfs knoppen in!

Het was het laatste plantje dat zij van haar man kreeg voor hij onverwacht overleed. Zo’n plantje dat je normaal na één keer bloeien weggooit maar dat door haar liefdevolle verzorging het jaar na jaar bleef doen. Ook al leek het soms hopeloos, hingen de blaadjes slap over de rand, toch bleken er altijd weer nieuwe groene knopjes voorzichtig boven de grond te komen.

Ik zei altijd grappend dat haar man zo toch een beetje bij haar bleef. Dat was ook de reden voor het planten van het klavertje op haar graf. En nu is mijn verhaal dat ze samen zijn, dat hij op haar gewacht heeft, en dat ze via het klavertje mij dat nu laten weten.

Nee, ik geloof niet in een leven na de dood.
Maar ik geloof wel in mooie verhalen die weergeven wat je hoopt en voelt.