Alles is anders

(Dit stukje stond eerder op http://www.zeistermagazine.nl)

Het is zondagochtend, tijd voor mijn wekelijkse bezoek aan ‘mijn bejaarde’ in De Wijngaard. Maar aan het eind van de straat ga ik niet links maar rechts en in plaats van mijn ‘bejaardenbosje’ bloemen heb ik een potje met een klavertje in mijn handen.

Ze woont namelijk niet meer in De Wijngaard, sinds afgelopen donderdag ‘woont’ ze op het Stille Hofje. Voor die overstap kreeg ze een prachtig bloemstuk mee, een ‘honey-i-blew-up-het-bejaardenbosje’-versie. En vandaag komt daar ook het klavertjes-plantje bij.

Vijftien jaar geleden was dat zo’n beetje het laatste wat haar man voor had meegebracht. Zo’n geluksklaver met zachtroze bloemen die daarna meestal een langzame dood sterft. Niet bij mevrouw Spitse. Zij gaf alles en iedereen altijd een kans om te groeien en te bloeien, ook al duurde dat soms even. Het klavertje bleef, ging soms dramatisch bijna dood maar de eerste nieuwe groene puntjes kwamen dan al door. Zo bleef haar man toch nog een beetje bij haar.

In die vijftien jaar had ze het niet gemakkelijk. Alleen, geen kinderen en beperkte sociale contacten maar eenzaam was ze niet. Lichamelijk stapelde zich langzamerhand het ene ongemak op het andere, ieder met eigen beperkingen en eigen pijn. De hernia en artrose kregen gezelschap van een niet te verwijderen niersteen, chronische blaasontstekingen en als klap op de vuurpijl een doorligwond.

Die last droeg ze zonder lastig te zijn. Ze bleef beleefd en aardig hoewel het zelfs haar soms te veel werd. Dan kon ook zij de pijn niet meer aan en moesten verzorgers er onder lijden. Maar ze bleef ze altijd dankbaar en dat zei ze ook.

Ze mocht aan de morfine maar stelde het uit. Geen pijn meer hebben leek haar heerlijk maar ze moest overtuigd worden dat ze dat ook wel echt mocht en verdiende. En met 96 heb je het eigenlijk altijd verdiend. Vind ik. Uiteindelijk deed de morfine wat hij moest doen: ze kon slapen zonder pijn en lag er ontspannen bij. Toen bleek ook dat de ongelooflijke levenskracht die haar al die tijd had overeind gehouden echt wel op was. Toch sneller dan gedacht gaf haar lichaam toe aan de moeheid en in de nacht van 17 maart kwam de Heer haar eindelijk halen. Het had voor haar al jaren eerder gemogen maar ze had geduld gehad.

Nu ligt ze op het Stille Hofje. Ze heeft geen zorgen meer en ik hoef ook niet meer voor haar te zorgen. Deze zondag heb ik nog één taak: het klaverplantje van haar man krijgt een plekje op haar graf. Zo blijven ze toch bij elkaar.

Lieve mevrouw Spitse, u heeft mij vaak genoeg bedankt. Onze reis samen is nu afgelopen en nu wil ik u bedanken.

Bedanken voor de mooie verhalen uit uw leven.

Bedanken dat u liet zien hoe belangrijk respect, beleefdheid en humor zijn.

Bedanken dat ik mocht helpen om het u af en toe wat makkelijker te maken.

Het ga u goed en ik hoop dat u daar bent waar u graag wilt zijn.