Bejaardenbosje

Het is een vaste bestelling bij de bloemenkraam op zaterdag: een bejaardenbosje. Dat staat voor: felle kleuren en moet minstens een week staan. Het zijn de bloemen die iedere zondagochtend meegaan naar het verpleeghuis waar ‘mijn bejaarde’ nu al weer 2 jaar naar alle tevredenheid woont. En ze is en blijft dol op bloemen.

Ze wordt prima verzorgd, moet niets, mag veel. Ze hoeft niet ‘gezellig’ naar de huiskamer, ze mag lekker de hele dag in bed blijven liggen als ze daar zin in heeft, er wordt niet gezeurd als ze haar eten niet op heeft maar dan zetten ze andere lekkere dingen voor. Ze is tenslotte 95. Al is ze zelf opgehouden met tellen bij 91 en kijkt ze verbaasd als er vier jaar blijkt te zijn bijgekomen.

Haar ogen worden minder en minder, vandaar ook dat de bloemen lekker fel van kleur moeten zijn. De Telegraaf ligt nog steeds onder handbereik, vooral uit gewoonte want verder dan de voorpagina komt ze niet. MAX Magazine is nu haar belangrijkste houvast – zo houdt ze de dagen nog een beetje bij en weet ze wat er op de televisie is. En een pen – want ze wil altijd iets op kunnen schrijven. Ze klaagt niet snel maar natuurlijk is ze af en toe gefrustreerd: als ‘die jonge meisjes’ niet duidelijk genoeg spreken of ze de alarmknop niet om hebben gedaan. Dan schrijft ze het op een briefje of op de rand van de tv-gids. Ze is wel 95 maar nog niet gek.