Het is weer zover

De oproepen volgen de postcode en dus wisselen in de kleine wachtkamer de buurvrouwen uit onze straat elkaar af, atlhans die tussen de 50 en 75. Een ritueel dat zich iedere twee jaar herhaalt hoewel twee van hen concludeerden dat dit qua leeftijd de laatste keer was.

Het onderzoek is nuttig en het is pijnlijk.
De dames die er werken zijn gelukkig handig en geduldig. Niet alleen bij het maken van de foto’s maar ook in het beantwoorden van de vragen die ze waarschijnlijk de hele dag door krijgen, iedere dag weer.

‘Kan ik de foto’s zelf zien?” (Ja, dat kan maar met een officieel verzoek en via de huisarts en het moet op een disk worden gezet. In feite de lange versie van “liever niet’)
‘Kunnen jullie niet bij ons in de buurt komen staan?” (Ja, als u daar krachtstroom heeft.)

‘Hoe lang staan jullie hier eigenlijk met deze wagen?’
Dat blijkt best lang te zijn: in Zeist staan ze al vanaf november. “Hierna gaan we naar Woerden.” Dat is nog opletten, zeg ik, dat je dan ’s ochtends niet automatisch naar de verkeerde lokatie rijdt.

‘Nou,’ zegt de ene dame, ‘dat is mij wel eens gebeurd, dat ik aan kwam rijden en dacht dat alles gestolen was. Was ik even vergeten dat de wagen verplaatst was.’

Maar goed, over twee jaar staan ze gewoon weer een paar maanden in Zeist. En zie ik daar weer precies welke vrouwen in de straat tussen de 50 en 75 zijn.

#100dayproject – dag #11