‘Fuck de regels’

Mijn vader en ik zouden het zo nooit zeggen want daar zijn wij veel te netjes voor. Maar als ik iets heb meegekregen in mijn opvoeding is het om altijd zelf na te denken en niet zomaar klakkeloos te doen wat er wordt gezegd. Regels zijn prima maar weten waarom ze er zijn is nog veel belangrijker. Opgroeien in de jaren zeventig heeft dit ongetwijfeld nog versterkt.De titel van dit stukje komt van een boek over de zin en vooral ook onzin van regels. Zelf nadenken, zelf verantwoordelijkheid nemen. Dat heeft schrijver Ben Kuiken goed begrepen en overtuigend opgeschreven. En ik zeg het dan wel niet maar citeer hem hem graag: ‘fuck de regels’.

Regels op zijn allerbest zie je tijdens officiële gelegenheden. Zoals de Indiëherdenking vorige week woensdag, 15 augustus, in Den Haag.

Keurige rijtjes gereserveerde stoelen voor vip’s, gasten en overige aanwezigen.
De zes militairen met het vaandel van de Van Heutszbrigade, keurig gecommandeerd volgens het protocol. Ieder commando voorafgegaan door ‘vaandeldragers!’ en daarna ‘mars’ of ‘linksom’. Ooit vast ongelooflijk nuttig op lawaaiige slagvelden maar nu toch wat lachwekkend en met een hoog padvindersgehalte.

De kranslegging door allerlei verschillende officiële instanties, waaronder de hoogste militairen van Nederland. Waarbij de Commandant der Strijdkrachten zijn chefs van landmacht, luchtmacht en marine keurig in het gelid zet en en over het veld laat marcheren.

Mijn vader heeft twee witte rozen meegenomen om bij het monument te leggen. En terwijl ik naar alle protocolaire handelingen kijk, dwaalt mijn blik steeds weer naar het monument op de achtergrond. Een groep mensen verbeeldt hen die achterbleven en de overlevenden. Volwassenen en een paar kleine kinderen. En ik besluit om mijn roos bij het jongetje te leggen dat zich deels verschuilt achter de benen van zijn moeder. Geen idee of het mag maar het lijkt mij het meest toepasselijk.

Dan fluistert mijn vader tegen mij: “Ik weet niet of het mag maar straks bij het defilé wil ik naar daarachter lopen en mijn bloem bij een kind in die beeldengroep leggen.”
Twee zielen, één gedachte.
En zo doen we het.