Weggevertje
05/06/2012Geven is minstens zo leuk als ontvangen. Van huis uit weet ik niet beter dan dat het de normaalste zaak van de wereld is om verantwoordelijkheid te nemen, iets voor een ander te doen zonder direct iets terug te verwachten.
Dat doe je voor een ander maar natuurlijk net zo hard voor jezelf, omdat je er een goed gevoel van krijgt. In feite is daarmee iets voor een ander doen ook egoïstisch.
Persoonlijk val ik voor persoonlijke oproepen. Zo betaalde ik een tijd geleden mee aan een project voor fietsen in Zambia. Daarmee kunnen kinderen naar school en kunnen mantelzorgers meer mensen helpen. Een directe oproep van iemand die ik zeer waardeer: om zijn humor, zijn betrokkenheid en zijn niet aflatende inzet om geld in te zamelen voor Livestrong en Bicycle Relief. Vandaag staat op zijn blog een verslag van het bezoek aan Zambia. Eigenlijk was ik die fiets alweer vergeten maar deze foto maakt dat ongedaan.
Ik steun het Utrechts Landschap want die beheren het stukje bos op de hoek. Ik steun de Voedselbank in Zeist omdat @jantjepaasman me heeft overtuigd dat ze zo broodnodig zijn. Ik steun Zabuki Zeist omdat hun enthousiaste tweets maken dat ik weer 10 wil zijn en mee wil doen met leuke experimenten en proefjes. En ik steun @vriendenvanElin in het financiëren van een rolstoelbus. Ik leen geld uit via Kiva.
De laatste weken komen er veel sponsorlopen en -wielrentochten voorbij. Allemaal om geld in te zamelen voor even zoveel prachtige mooie doelen. Het zijn persoonlijke vragen aan mij om geld te geven voor het goede doel. En dat begrijp ik.
Wat ik echter niet begrijp is dat die persoon eerst een inspanning wil leveren voordat ik het geld mag geven. Een rondje hardlopen, de Alpe d’Huez opfietsen, van de ene hoofdstad naar de andere lopen. Ik vind het een omweg.
Zeg nou gewoon tegen mij: “Ik weet een goed doel, ik ben er zelf bij betrokken, ik weet dat het geld goed besteed wordt en dit is het bedrag wat we nodig hebben.” Daar wil ik best aan bijdragen. Ik wil ook best een taart, koekjes, een kop soep of een lot uit een loterij bij je kopen. Dat ik er behalve een goed gevoel ook nog iets tastbaars aan overhou.
Maar wat heb ik eraan dat iemand zich in het zweet gaat lopen of fietsen? Van mij hoeft dat dus helemaal niet. Heel stiekem denk ik dat het geld voor die dure fiets, de reis, de begeleiding, etcetera beter direct naar het goede doel zou kunnen gaan. Of maak ik nou ergens een denkfout?
Doorzonwoning 
het gaat er toch niet om wat u (jij) er aan hebt…vaak zijn het mensen die betrokken met het wel en wee van anderen en willen best een prestatie leveren om wat geld in te zamelen. zoiets als een heitje voor een karweitje. en dit ie één van de manieren. Dat sluit andere manieren natuurlijk niet uit. Over het algemeen zijn het wel bewogen mensen en daar houd ik van.
Natuurlijk, over het laatste zijn we het zeker eens: iedereen die zich inzet ten behoeve van een ander kan ik zeer waarderen. Maar ik begrijp persoonlijk de zin niet van zo’n extra tussenstap. Bij een heitje voor een karweitje wordt mijn klusje gedaan en gaat het ‘loon’ naar het goede doel. Of ik koop koekjes en de winst cq omzet gaat naar het goede doel. Maar bij een sportprestatie?
Alpe d’Hu6es heeft wel 38 miljoen euro opgehaald. Was nooit gelukt zonder het zweetelement 😉
[…] dat mensen eerder geld over hebben voor een goed doel als ze er zelf ook iets wijzer van worden. (Omdat ik het nog steeds raar vind dat mensen andere mensen sponsoren als die heel hard gaan lopen of….) En omdat ik heel graag gelijk wil […]