Up to date

Het moet ergens oktober 2002 zijn geweest: mijn kennismaking met Relatieplanet.nl. Vriendin Joyce ging mij voor – na een paar jaar als alleenstaande ouder door het leven te zijn gegaan had zij opeens een vriend. Ik was wel benieuwd waar ze die tegen het lijf gelopen was en dat bleek dus online.

Na bijna tien jaar alleen en met kinderen die qua leeftijd stevig genoeg in hun schoenen stonden besloot ik ook een kans te wagen. Die prins op het witte paard leek me niet echt haalbaar maar wie weet was het een leuke manier om op zijn minst af en toe een leuke avond te hebben.
De trauma’s van het zoeken van een leuke foto en het verder invullen van het profiel kan ik me gelukkig niet heugen. Wel de afspraakjes en vooral het moment dat het me goed leek om de kinderen uit te leggen waarom moeders af en toe de hort op was. Hoe zouden die tere kinderzieltjes daarop reageren?

Ik had me geen zorgen hoeven maken. Dochter van bijna 16 zei alleen: “Pas je wel op, mam, met die mannen van internet?” En de zoon van net 14 zei niets maar schoof letterlijk van het lachen van zijn stoel, onder tafel.

Hoe zoek je naar een leuke man, op zo’n site? Naar later bleek deed ik dat op de verkeerde manier. Ik zocht keurig op profiel naar niet rokende man, niet al te ver uit de buurt, niet bezig met het verwerken van een oude relatie, met gevoel voor humor en taal. Het leverde een paar leuke afspraken op maar zonder echt vervolg. Eén was wat leuker maar die zette me aan de kant voor een afhankelijker type. Auw.

Op een donderdagavond keek voor het eerst eens op het chatgedeelte van de site en raakte daar opeens aan de praat met een leuke man. Gevoel voor humor, gevoel voor taal, we praatten lekker heen en weer. We bleken allebei de Volkskrant-cryptogram wel eens te maken. Veilig vanachter het toetsenbord suggereerde ik dat we die dan wel eens samen zouden kunnen doen. Dat leek hem wel een leuk idee, wat dacht ik van nu zaterdag? Ik zeg niet snel nee maar vroeg me wel hardop af hoe ik dat de kinderen moest vertellen. Ach, chatte hij terug, dan zeg je toch gewoon: “dat is de cryptogrammenman” of “hij leest ook de Volkskrant”.
En toen was ik om.

Zaterdagmiddag stond hij voor de deur. Met een hele leuke hond en petitfourtjes van Top. We praatten, we vulden wat woorden in van de crypto, we dronken thee.
Na een uur werd hij wat onrustig, hij moest ‘wat aan zijn verslaving doen’ en meteen maar de hond uitlaten. Hij was een roker. En zijn scheiding was nog niet afgerond. Ik had kinderen, hij had niets met kinderen.
Tcoh was het gezellig. Na afloop concludeerde de zoon dat hij wel ‘een coole gast’ was en wij concludeerden dat het gezellig was maar niet echt serieus.

Maar we hielden contact. Hij had meer dates en legde zijn keuzes soms aan mij voor. Ik sprak ook nog eens af. We bleven het goed met elkaar vinden en ik nodigde hem uit voor de jaarlijkse cryptogrammenconferentie. Dat was in maart. Ik haalde hem op in de doorzonwoning, we dronken koffie, in de zon, in de tuin.
De voorbode van een zonnig jaar. Wat zeg ik, van veel zonnige jaren. Samen.

Thee heeft hij trouwens na die ene keer bij mij thuis nooit meer gedronken. Hij houdt helemaal niet van thee. En die donderdagavond was trouwens 13 februari 2003.
Hoi schat, ga je mee uit eten vanavond? 😉