Kippenetentje

Acht jaar geleden, in 2003, werd het bedrijf waar ik werkte overgenomen door een veel groter bedrijf. Dat betekent het in elkaar schuiven van de twee Nederlandse vestigingen en daarbij worden al gauw functies, en daarmee mensen, overbodig.

De managers waren bezorgd voor het personeel, zworen bij hoog en bij laag dat ze zouden vechten voor iedere medewerker. En dat terwijl zij als managers het meest kwetsbaar waren, dat wist iedereen. Toch?

Om een lang verhaal kort te maken: onderaan de organisatie verdwenen de banen en de managers kwamen allemaal op hun pootjes terecht.
De eerste klap viel voor de twee dames van de receptie en daarna op de administratie. Ik zag de bui voor marketing al hangen en liet mij ook ontslaan.
Maar we hielden als de vrouwen van het bedrijf onderling contact: in het begin om elkaar wat te steunen, daarna vooral om contact te houden, herinneringen op te halen en bij te kletsen.

We noemen dat ons kippenetentje – exclusief voor de kippen van het bedrijf. Twee tot drie keer per jaar organiseren we om de beurt een etentje. Niet altijd kan iedereen er bij zijn maar het is altijd gezellig.

Vrijdag waren we voltallig: met zijn achten. En het was weer fantastisch. Het gaat goed met ons allemaal: relaties veranderen, kinderen worden geboren, ziekte overwonnen.
Maar het allermooiste is toch dat een traditie is ontstaan die we niet meer willen missen. En dat allemaal door managers met loze beloftes – ieder nadeel heeft zijn voordeel, dat is maar weer eens bewezen.