Goud = oud?

Je ziet ze regelmatig in de huis-aan-huis-bladen: foto’s waarbij een burgemeester (met ambtsketting natuurlijk) op bezoek gaat bij een ongelooflijk oud echtpaar dat vijftig jaar getrouwd is. Bossen bloemen, bordje met ‘Hulde aan het gouden bruidspaar’ en koffie met gebak.
Je kan bijna zien op de foto dat ze hardhorend zijn, lopen met een rollator en met een been in het graf staan.

Toch?

Maar gisteren vierden we feestelijk dat mijn eigen ouders vijftig jaar geleden elkaar het ja-woord gaven op het gemeentehuis van Hilversum. Met zussen en vrienden die er toen ook al bij waren. En met de generaties die daarna kwamen: kinderen, nichtje, kleinkinderen. Geen groot maar wel een heel gezellig en levendig gezelschap.
Er kwam een foto voorbij van vóór mijn kinderen: mijn opa en oma met kinderen en kleinkinderen en corsages op. Ik was begin twintig schatte ik in. En toen drong het langzaam tot mij door: het was het etentje ter ere van het 50-jarig huwelijk van mijn grootouders.
En het kwartje viel rinkelend naar beneden: dan waren mij moeder en tantes ongeveer net zo oud als ik, mijn broer en nichtje nu. En mijn kinderen zijn zo oud als ik was op die foto. Rationeel klopt het maar emotioneel wil ik er eigenlijk niet aan: zo oud zijn als je ouders…..

Mijn kinderen kijken wat meewarig als ik dat soort dingen zeg. Wacht maar.