Ontroering – de vrouwen van Karthaus

Ieder jaar start onze vakantie in Karthaus, in Sud Tirol. Vroeger Oostenrijk, nu Italie maar voor alles Sud Tirol. Het dorpje ligt halverwege een dal, halverwege een berg, met het mooiste uizicht op de bergen, de alpenweiden en de blauwste lucht van de wereld.

Ooit stond er een klooster van de Karthuizer monniken, vandaar de naam Karthaus. Delen van de muur, stukken van cellen, een kloostertuin herinneren nog aan die tijd. De monniken wijdden hun tijd aan God en in dank daarvoor verwachtten zij onderhouden te worden door de lokale bewoners. Het mag duidelijk zijn dat er niet echt getreurd werd toen het klooster werd opgeheven.
Maar het geloof speelt nog wel steeds een sterke rol in dit dorpje aan het begin van de wereld. In het dorp staat een katholieke kerk met alles er op en er aan en met een prachtig verzorgd kerkhof erachter. Bloemen op ieder graf, brandende kaarsjes – hier zijn de familiebanden sterk.

Maar een stukje verderop, beneden aan de helling staat deze kleine Maria-kapel.

Een steil pad leidt naar beneden en in gedachten zie ik de vrouwen van het dorp, oud en jong, dit pad afdalen tot aan deze eenvoudige deur.

Binnen is het ooksimpel: houten bankjes, kale muren. Alles is gericht op het Maria-altaar.

Ik heb niets met religie en nog minder met kerkorganisaties. Maar hier ben ik ieder jaar weer ontroerd. Dit is een kerkje van de mensen zelf. Een plek van troost, een plek om hulp te vragen, gerustgesteld te worden, steun te krijgen of misschien gewoon even alleen te zijn.
Bidprentjes van overleden familieleden. Souvenirs uit bedevaarsoorden. Geborduurde en gecalligrafeerde dankbetuigingen voor verhoorde gebeden: Maria sei Dank.
Een beetje jaloers ben ik wel, op het saamhorigheidsgevoel en het vertrouwen, op de troost en de dankbaarheid.
Een stukje van mijn hart ligt in Karthaus.