De psychologica van de brievenbus

Mijn ervaring is natuurlijk zeer relatief en niet geheel representatief maar volgens mij kun je leuk psychologisch afstuderen op het onderwerp van brievenbussen. Zo’n studie en bijbehorende scriptie zouden antwoord kunnen geven op de volgende vragen en observaties:

– Wat beweegt mensen om een verplichte buitenbrievenbus halverwege het pad te zetten? Zodat de bezorgers van kranten, post en folders alsnog moeten afstappen en deels het pad op moeten lopen?

– Wat is de gedachte achter ‘we maken een zo lang mogelijk pad van de straat naar de voordeur’? Bij voorkeur met een pergola en een overhangende struik?

– En een aanverwante vraag: hoeveel grind is nog verantwoord om iemand doorheen te laten zwikken?

– Tochtborstels in brievenbussen zijn niet fijn voor bezorgers maar wel logisch voor bewoners. Maar een tochtborstel in een buitenbrievenbus?

– Als iemand een Ja/Nee-sticker heeft en dus wel huis-aan-huisbladen wil ontvangen – mag je dan ook een informatieve politieke folder in de bus stoppen? (Ik vind van wel, redenerend dat men kennelijk wel geinteresseerd is het plaatselijke nieuws, dus waarschijnlijk ook in de plaatselijke politiek dus ook wel in de standpunten van de verschillende partijen voor de komende verkiezingen.)

– Stel: een huis is overduidelijk niet bewoond maar de eigenaar heeft zijn best gedaan om te doen alsof dat wel zo is door nog wat meubilair te laten staan. Is het dan goed om met die illusie mee te gaan en toch je folder in de bus te doen?

– En wellicht interessant als een soort sub-onderzoek: hoe slecht is het gesteld met het onderscheidingsvermogen van krantenbezorgers? Ik heb heel wat gefrustreerde stickers gezien met de naam van de krant die met in de bus verwacht.