Op herhaling

Het is niet voor niets dat het midden in de donkere dagen tijd is voor een feestje. Hier in de doorzonwoning waren we wel even toe aan een paar dagen rust. Even niets moeten, geen verplichtingen.

Die behoefte werd alleen maar groter na het afscheid op vrijdag van de buurvrouw. Het was druk, het was mooi en zo als altijd toch met meer impact dan je verwacht.
Eerste Kerstdag stond nog wel een etentje bij de schoonfamilie op het programma en een deel van de boodschappen moest nog gehaald. Dat had ik wat uitgesteld want alleen al het langsrijden bij de Albert Heijn hier in het dorp leverde stress op: teveel auto’s, teveel mensen, teveel volle karren.

En toen werd de hond ook nog ziek. Donderdag werd ze zo ziek als een man: niet klagen maar wel overduidelijk niet lekker. Op rare plaatsen gaan liggen, veel onrust, veel drinken.
Op vrijdagochtend besloot de baas van de hond het zekere voor het onzekere te nemen en langs te gaan bij de dierenarts. Daar moest ze meteen blijven: baarmoederontsteking. Het was een riskante operatie en het bleef spannend tot aan het telefoontje. Het was kantje boord: een dag later en de kans was groot dat het dan te laat was geweest.

Maar ze is er nog. Met kap op want een herhaling van de zelfverwijderde nietjes was niet de bedoeling. Een hoopje ellende die eerste dagen, dat wel. Die zich de bezorgdheid en de lekkere hapjes gewillig laat aanleunen. En gelukkig is ze weer haar  oude zelf, met twinkelende oogjes en uitstekende eetlust.

De supermarktstress heb ik ook overleefd: op zaterdagochtend om vijf over acht snelde ik door een goed met mensen en etenswaren gevulde Albert Heijn. En na het maken van soep, cranberries, stoofpeertjes en veel te veel koekjes was het echt tijd voor niets.

Beetje computeren, beetje lezen, nog een spelletje, lekker uitslapen. En dat in de herhaling.
Nog even en we zijn weer klaar voor het nieuwe jaar!

Een flits en hondenogen: niet de beste combinatie....

Tussenin

Onze doorzonwoning staat in een rijtje, het is een tussenwoning. Dus toen ik hier kwam wonen, hoorden de buren aan beide kanten bij de deal.
Lieve, makkelijke buren. Goede buren. Van die buren waar je altijd terecht kan voor dat ene ei dat je tekort komt, die de pakjes aannemen als je niet thuis bent, die niet zeuren over de krielkippen in hun tuin.

Oudere buren ook. Meer dan een jaar geleden namen we afscheid van de buurman aan de ene kant. Gisteren van de buurvrouw aan de andere kant.

Fysiek zijn ze er niet meer. Maar de buurman hoor ik nog regelmatig zijn liedje fluiten. Of over het muurtje vragen wat wij voor lekkers gaan eten. En ook de buurvrouw, met haar schorre stem en twinkelende ogen, zij blijft ongewijfeld nog lang in de buurt.

Ze is niet meer

Onze buurvrouw is niet meer.
Niet meer ziek. Niet meer zo zwak dat ze zo maar op de grond valt en niet meer op kan staan. Zoals afgelopen zondag nog gebeurde. Samen met de buurman hielp ik haar overeind en naar haar bed. Ze was doodmoe van de inspanning.

’s Nachts dacht ik nog aan haar. Hoe je zo lang naast, en grotendeels ook langs, elkaar kan leven. En ik nam me voor eens vaker langs te gaan voor een praatje.

Maar dat hoeft niet meer. Volgens haar zoon was ze ’s avonds nog goed te spreken, had ze nog wat gegeten en gedronken.

’s Ochtends bleef de wekker gaan. Voor niets.
Want onze buurvrouw is er niet meer. Ingeslapen, letterlijk en figuurlijk.

Morgen nemen we afscheid. Van een mooi mens.

OVChipknip en de stoom uit mijn oren

Laat ik positief beginnen. Want tenslotte heb ik een reputatie op te houden als onverbeterlijke optimist die op het irritante af nog ergens iets goeds in kan zien.

Dus. Openbaar vervoer is een goed idee. Dat er op geregelde tijden langs een vast traject een vervoermiddel rijdt waar je tegen betaling mee mag reizen.
Dat je bedenkt dat het een goed idee zou zijn om met één kaart bij alle vormen van dat openbaar vervoer te betalen: nog steeds een goed idee.

En daarna ging het mis. Daarna zijn namelijk allerlei groepen, deskundigen, belanghebbenden en techneuten zich gaan bemoeien met de uitvoering.
En daarbij zijn ze één groep vergeten. De klant. De reiziger. Daar zijn er maar een paar miljoen van en dus makkelijk over het hoofd te zien. Of zo.

Mijn frustraties tot nu toe, in willekeurige volgorde.

• Ik wilde een anonieme OVChipkaart. Uit principe, omdat ik de informatie doe overal over mij rondzwerft een beetje beperkt wil houden. En omdat ik niet direct vertrouwen heb in grote bureaucratische organisaties. Laat ze dat eerst maar eens verdienen. Het begint met de aanschafkosten van 7,50. Die krijg je dus nooit meer terug. Hij blijft ‘vier tot vijf jaar geldig’ zegt de site. Maar garantie dat ie het blijft doen krijg je niet. Weigert de kaart dienst dan moet je naar een servicebalie. Hoe je daar dan moet komen zeggen ze er niet bij.
• Ik koop de kaart bij de plaatselijk boekhandel waar ik ook het eerste geld er op zet en de kaart activeer. Daarna ga ik naar het station en wil met de trein. Ha, ha. Het incheckpaaltje weigert de kaart maar zegt niet waarom. Thuis zoek ik op de website van OVChipkaart. Pas na lang gefrustreerd heen-en-weerklikken en het bekijken van niet relevante Vragen en Antwoord begrijp ik dat je de kaart apart moet activeren bij de NS.
  Op dat moment kreeg ik de eerste rode OVChip-vlekken in mijn nek. Ja, dat is logisch, de trein is geen OV? Een verstopt linkje naar de site van de NS helpt bij de activatie.
• Ik weer naar het station om in te checken. Weer een weigering, nu vanwege onvoldoende saldo. Maar hoeveel moet er dan op staan? Dat zegt het paaltje niet. En de website van OVChipkaart ook niet. Na lang zoeken vind ik het: minimaal 40 20 Euro moet er op staan voor je een trein in kan stappen. 40 20 Euro. Minimaal. Dat is wel een hele dure kaart waar ik mee op zak loop. En met die 427,50 Euro kan wel ergens heen reizen maar voor ik terug kan moet het weer aangevuld worden tot het minimum. Het is dus 427,50 Euro van mijn geld dat vast zit op een plastic kaart en waar ik niets anders voor terug krijg dan het recht om in te stappen.
• Stel je vergeet uit te checken: dan ben je gewoon 20 Euro kwijt. Dat is namelijk het starttarief. Kassa. En het zal wel aan mij liggen maar ik kan nergens vinden hoe lang er tussen in- en uitchecken mag zitten. Ik ben laatst vanaf huis nog wel langs het station gereden om alsnog uit te checken, gelukkig werkte dat toen wel.
• O, je kan dat bedrag wel terugkrijgen maar dan moet je een formulier invullen. Niet zomaar een formulier. Nee, een formulier van de maatschappij waar je mee hebt gereisd. Makkelijker kunnen we het niet maken, wel lastiger.
• Brengt mij meteen op het volgende. Op station Amersfoort staan in/uitcheckpaaltjes van de NS en van Connexxion. Op het perron. Vanochtend was ik zo gefocust op het niet vergeten uit te checken dat ik bij het eerste de beste paaltje mijn kaart voor de lezer hield. Niet in werking stond op het linkerpaaltje. Dus ik houd hem automatisch op het paaltje ernaast. Van Connexxion dus, zei het kleine stickertje. Meteen weer uitchecken kan niet. Mijn humeur zakte een flik aantal punten. Dan maar naar boven. Ha, een NS-paaltje – kan ik ieder geval uitchecken voor de trein. Rood knipperende lampjes: U bent al ergens andere ingecheckt. Het humeur zakt nog iets. Op een regenachtige dag in december is de reserve dan laag. De Servicebalie van de NS: een lieve mevrouw, ik kan niet anders zeggen. Ik moet terug naar het paaltje van Connexxion en daar uitchecken, dat kan vanaf 3 minuten na inchecken. “O, en die 20 Euro van de NS, daar moet u voor bellen met ons servicenummer.” Terug naar het perron, Connexxion succesvol en kosteloos uitgecheckt. Daarna bellen met de NS. “Ik snap het maar dat kan pas de dag erna worden gecorrigeerd. Belt u morgen even terug?”
• Ik ben zzp-er. Zakelijke reizen kan ik opvoeren als kosten. Maar bij de OVChipkaart krijg je geen kaartjes. Bij de servicebalie op een groot station kan ik een uitdraai krijgen van de laatste 10 transacties. Dat is iedere in- en uitcheck. Dat is dus 5 reizen. Dat is dus knap hopeloos. En niet klantvriendelijk. “Ja maar mevrouw, omdat het een anonieme kaart is moeten we de privacy waarborgen en daarom gaan we maar tot 10 transacties.”
  Dat zijn argumenten waar ik helemaal stil van word. En daarna komt de stoom uit mijn oren.
• OK, nog eentje dan. Ik ga naar het Leidseplein in Amsterdam. Daarom zet ik mijn auto bij de P+R van het Olympisch Stadion. Er geldt een speciaal tarief: 6 Euro parkeergeld en dan krijg je ook nog een gratis OV voor twee zones heen en terug. Van het GVB. De meeste bussen die voorbij komen zijn echter van Connexxion. En daar mag je de speciale OVChipkaart niet gebruiken.
• Met zijn tweeën met de trein. Ja gezellig. Maar niet op dezelfde kaart, dat zou te klantvriendelijk zijn. Met je kinderen met het OV? Allemaal een dure kaart kopen à 7,50 plus saldo.

Samengevat: het systeem is voor de klant/reiziger niet vriendelijk, niet logisch en niet transparant. De website van de OVChipkaart is nog erger.

De winnaar: Translink.
De verliezers: de reizigers en uiteindelijk het OV. Want de drempel wordt steeds hoger om er gebruik van te maken.

Wie o wie kan hier nog iets aan rechtzetten?

Sinterklaas in de klas

In één keer plopte de herinnering weer boven:  Sinterklaas op de Tweede Montessorischool in Huizen. De school van mijn kinderen.

Ieder jaar in november koos de school een thema en iedere klas gaf daar een andere invulling aan. Levensgrote diorama’s werden het, met Sint en Pieten in de hoofdrol.

In het huis van Sinterklaas zag je de goede Sint in bad, in bed, op de wc, achter het fornuis en achter zijn bureau.
Sinterklaas in het circus en je vond hem op een olifant, naast de giraffe en tussen de apen.
Sinterklaas en vervoer betekende voor hem fietsen, met de auto, op skeelers en zelf in een vliegtuig.

Allemaal gemaakt door de leerkrachten en de ouders. Heerlijke avonden waren dat. Waar creativiteit en handigheid samen gingen met doorzettingsvermogen (hoeveel stukjes watten moet je aan touwtjes rijgen voor het op sneeuw lijkt?) en vooral ook gezelligheid.
De school leverde veel materiaal, pepernoten en glühwein.
In één avond knutselen, timmeren, lijmen, nieten, plakken, giechelen, kletsen en heel veel lachen kwamen de mooiste resultaten tot stand.
Aan het eind volgde een rondje langs alle klassen om het werk van de anderen te bewonderen.

Een rondje dat de volgende ochtend werd overgedaan door de kinderen.

Dat was nog eens ouderparticipatie. Marja Bijsterveldt: eat your heart out!