De tafel van herinnering

“Als we ooit nog eens uit elkaar gaan dan is het om deze tafel”.
Zwetend stonden we vorig weekend bij het geleende busje, bezig om het oudste kind te verhuizen. Met wat moeite hadden we net een eettafel gedemonteerd en als laatste tussen de spullen geduwd. “Ach”, antwoordde de dochter, “dan heb je in ieder geval al een meubelstuk.”

Is het dan zo’n bijzondere tafel? Om te zien niet echt, maar wel met veel emotionele waarde.
In 1982 kregen de vader van mijn kinderen en ik een flat in Hilversum. Op de hoek, kamer met balkon over de hele breedte op het zuiden, drie hoog met zolder – we hadden het goed getroffen. Met ons spaargeld, we waren 21 en 24 en ik studeerde nog, kochten we basismeubilair bij IKEA. Onder andere twee banken (Flora, met wit/lichtblauw gestreepte kussens), een lage tafel met rookglas (bleek later in combinatie met kleffe kinderhandjes een minder gelukkige keuze), een boeken- annex tv-kastje, een bed en natuurlijk een eettafel met stoelen.

Het werd de Sørgarden – een massief grenen tafel met aan de kopse kanten twee halfronde uitklapbladen. Heerlijk groot, ruimte voor veel eters maar ook voor stapels boeken, naaimachine met toebehoren en wasgoed.

Ik studeerde aan die tafel. Ik zat er achter de naaimachine en het kind in mijn buik protesteerde als ik teveel tegen de tafelrand leunde. De famile en vrienden kwamen er aan eten.
We verhuisden verschillende keren en de tafel verhuisde mee. De ene keer was er genoeg ruimte om de bladen uitgeklapt te houden, de andere keer was dat alleen voor speciale gelegenheden.

In 1992 gingen de vader van mijn kinderen en ik uit elkaar. Mijn leven daarna gaf ik een eigen kleur en accent, onder andere door het schilderen van het meubilair. De tafel werd een groen grijs, net als de stoelen.

De tafel in de jaren negentig, verjaarspartijtje.

Zeven jaar geleden leerde ik de baas van de hond kennen, zes jaar geleden voegden we hier in Den Dolder onze huishoudens samen. We maakte keuzes qua meubilair en het werden mijn tafel en zijn eetstoelen.
Theoretisch was dat mooi maar in de praktijk pasten de leuningen van zijn designstoelen niet onder mijn tafel. We keken het een tijdje aan en uiteindelijk gaf ik toe: we kochten samen een prachtige nieuwe tafel.

Hij stond een tijdje op zolder en kreeg een goed huis bij de dochter die hem in ware familietraditie vooral gebruikte voor het stapelen van allerlei spullen. Hij verhuisde mee van Amsterdam naar Almere maar de etage in Hilversum is te klein.

Dus stonden we zwetend op de stoep. De baas van de hond zei niets maar het was duidelijk dat wat hem betrof de tafel naar het grofvuil mocht. De dochter maakte het niet uit.
Ik kon het niet over mijn hart verkijgen en dus schroefden we de bladen los van het onderstel (leve de IKEA-schroeven) en vonden met moeite een plekje achter in de bus. Hij stond even op de stoep in Hilversum en ging toen mee naar Den Dolder.

Hij staat nu op zolder. Met instemming van de baas van de hond, de schat.

Vreemde gasten – wie maakt ons los!

Vorig jaar was ie nog een vreemde gast en vonden we na veel gegoogle zijn naam. Officieel heet hij Leonotis Ocymifolia maar je mag hem ook leeuwenoor noemen. Hij kwam binnen als verjaarscadeautje van mijn schoonouders.
Maandenlang hebben wij ons vermaakt met de aparte groei: een steel met blaadjes, een bloem en dan uit die bloem weer een steel met blaadjes en een bloem. Enzovoort.
Zo ongeveer dus:

De oranje bloemetjes droogden op en de zaadjes gingen in een zakje in de keukenla.

Dit voorjaar zaaiden we zelf sperziebonen, courgette en lathyrus.  En voor de aardigheid gooide ik de zelf geoogste leeuwenoorzaadjes ook in de strijd.
Tot mijn grote verbazing (de groene vingers zitten in andere takken van de familie) kwamen ze vrij massaal op.
Na een paar weken hadden ze echt meer ruimte nodig. Alles wat we nog aan potjes en potten hadden werd volgezet.
En ze blijven het leuk vinden.

Maar zoals het ook gaat met kinderen: ze zijn leuk en aardig maar op een gegeven moment moeten ze op eigen benen gaan staan.
Een aantal gaan de tuin in – eens kijken wat ze van de volle grond vinden.

Maar wie er zichzelf of iemand anders blij mee wil maken: kom rustig een of meerdere potjes ophalen hier in Den Dolder!
Mailtje naar ingrid@ingridwong.nl en we zetten de adoptie in werking.

Wel heel apart relatiegeschenk

Voor een klant was ik op zoek naar leuke relatiegeschenken. En toen kwam ik dit tegen:

Een Voodoo-pop voor ex-lovers.
In zwart en in wit.
Met hardroze prik-speldjes.
Op een site voor relatiegeschenken. (Maar eerlijk is eerlijk: hoeveel ex-relatiegeschenken-websites zijn er nou helemaal?)
En de minimale bestelhoeveelheid is 12.

Dat moet wel gericht zijn op een nichemarkt. Maar welke? Hier ben ik of te naïef of te weinig creatief voor. En dat wil wat zeggen.

Het moet niet gekker worden

Ik wilde een heel boos stuk schrijven. Over het feit dat iemand die uit de fractie is gestapt nog wel namens zijn oude partij de krant te woord staat. En dan a) liegt en b) denigrerend praat over democratische keuzes.
Toen dacht ik aan de mooie uitspraak: “don’t wrestle with pigs in the mud: you get all dirty and the pig likes it!”

Daarom alleen dit. Niemand heeft Koos van Gemeren toegezegd dat hij wethouder Bouwen en Wonen zou worden. Hij was fractievoorzitter, hij was lijsttrekker en hij was één van kandidaat-wethouders. Er was een officiële selectie-adviescommissie, er was een stemming in de fractie – zowel over de portefeuille als over de wethouder. De (ruime) meerderheid heeft beslist – goed beargumenteerd, democratisch en transparant.
De uitkomst was niet wat hij verwacht had en zijn teleurstelling is logisch en te begrijpen. Zijn acties daarna niet. Uit de fractie stappen, via de pers laten weten dat je een eigen fractie begint, continu in de slachtofferrol blijven hangen.

De keuze van de fractie is een juiste geweest en eerlijk gezegd nog beter dan we in april hadden kunnen vermoeden.
Wie maanden na dato zich nog zo gedraagt, verdient het niet om bestuurder te zijn.
Voor wie zijn kant van het verhaal wil lezen – het staat hier op de site van de Volkskrant. Want ik gooi niet met modder, hoe graag het varken het ook zou willen.

Twitter vanuit de raad

Maandag Debat over het gebied rondom station Driebergen Zeist en de inspraak (Ronde Rafel) over de ontwikkeling Krakelingweg.
Dinsdag besluitvorming in de raadsvergadering.
Woensdag afsluiting van het politieke seizoen met een rondwandeling door Den Dolder en BBQ bij DOSC.

En dan voor het eerst van mijn leven met reces. Vakantie heb ik vaak genoeg gehad, verlof ook, maar reces nog nooit.

Maar vanavond mogen we toch weer aan de bak: de raadsvergadering van dinsdag had al een overvolle agenda met onder ander het Bestemmingsplan voor De Clomp. Een project dat al jaren loopt, waar verschillende hobbels in zijn genomen en waar nu een strakke deadline op zit qua besluitvorming om de nodige subsidies veilig te kunnen stellen. Voor eind december moet daarvoor begonnen zijn met de bouw van dit vernieuwde (winkel)centrum van de wijk. Rekening houdend met de verschillende inzage- en beroepstermijnen moet het gewijzigde bestemmingsplan voor de zomer goedgekeurd zijn door de raad.
Nu is iedereen blij met de plannen: de betrokken partijen uit de buurt zijn verenigd in de Planbegeleidingsgroep en zijn tevreden met een paar kanttekeningen.
Toch was het nog een lange discussie dinsdagavond met zelfs een aantal schorsingen. Dat komt omdat de projectontwikkelaar Rialto en het kerkelijk centrum nog niet tot een overeenkomst zijn gekomen. Het kerkelijk centrum is nu eigenaar van 1600 m2 in het huidige complex. Ze willen graag meedoen in de vernieuwing en zelfs teruggaan naar 1000 m2. Maar de onderhandelingen over de prijs zijn gestagneerd ondanks pogingen van de wethouder om ze uit de impasse te laten komen. De kerk wil een redelijke prijs, Rialto wil graag de m2 – daar moet uit te komen zijn zou je zeggen. Helpt een week uitstel zoals voorgesteld door een aantal partijen? Dat is maar de vraag – waarom zou die ene week het verschil maken?
Uiteindelijk gaat de raad akkoord met het bestemmingsplan met een beperking op de ontwikkelingsmogelijkheid van het kerkelijk deel.
En iedereen spreekt de hoop uit dat de partijen snel gaan schakelen. De vertegenwoordiger van het kerkelijk centrum op de tribune is teleurgesteld en schudt zijn hoofd…

Ondertussen is het elf uur geworden en er wordt na enige discussie besloten de vergadering door te schuiven naar donderdag. Onderwerpen als het stationsgebied Driebergen Zeist en de Voorjaarsnota hebben ook recht op een goede, nette behandeling tenslotte.

Meer dan Inspraak- en Debatavonden leent de raadsvergadering zich voor wat realtime twitterverslag. Dat heb ik dinsdag dan ook voor het eerst gedaan en dat leverde een paar leuke reacties op . Vanavond dus in de herkansing maar nu keurig met de #raadzeist bij ieder bericht. Ben benieuwd…